Wielerwaanzin

Column S.F.Nar
donderdag 13 augustus 2020

Een immense hitte teistert sinds vorige week woensdag 5 augustus  grote delen van Nederland en dag na dag worden temperatuurrecords zowel overdag als ’s nachts  vermorzeld in een onnavolgbaar hoog tempo. De zomerse zon heerst als nooit tevoren en dat al jaren in sterk toenemend mate. De verschrikkelijke koperen ploert alias de Zon  regeert met grootvorstelijk machtsvertoon. Hoezo geen klimaatverandering? Geen klimaatwaanzin, maar wetenschappelijk bewezen klimaatwaarheid. 

Temperatuurrecords, maar dan in de vorm van stevige koude met flinke vorst, waar we al sinds tientallen jaren in de winter intens naar verlangen. Zal er ooit nog een Elfstedentocht verreden gaan worden? Wie van de jeugd kent nog de bijna hoog heilige namen van de laatste twee winnaars? Henk Angenent  in januari 1997, de spruitjesboer uit Zuid-Holland en Evert van Benthem, zelfs tweemaal winnaar in 1985 en 1986, beide keren in februari, en inmiddels al lang een onbekende inwoner annex veeteler van Canada, waar stevige vorst gelukkig nog geen schaars winterfenomeen is.  

Met de hitte neemt vanzelfsprekend de droogte toe tot diep in de grond, waardoor nogal wat naaldbomen het loodje moesten leggen door gebrek aan water. Water zal in flinke delen van Nederland een vrij schaars artikel gaan worden, zeker op de hoge zandgronden in de Achterhoek, waar rivieren en beken uiterst schaars zijn. De nu nog belachelijk lage waterprijs per m3 zal fors omhoog moeten om gebruik aan banden te leggen. En we zullen in tijden van fors neerslagoverschot water moeten gaan vasthouden om (grote) tekorten in de zomer te voorkomen. Investeren dus in een razend innovatief tempo. Tijdens deze hitte geldt zeker de stelling van de Duitse schrijver Gotthold Ephraim Lessing(1729-1781): “Laat ons lui zijn, alleen niet te lui voor liefde en wijn, alleen niet te lui voor de luiheid zijn.’ (Uit gedicht: Lof der luiheid). Het gedicht eindigt met: “Lui zijn is mijn plicht, deze plicht vermoeit mij niet.” 

Als er een zomersport is die bijna ieder jaar tot de verbeelding spreekt is het de wielersport met topcoureurs die tijdens lange hitte ritten grote hoeveelheden vocht, in bidons gevangen, naar binnen werken, tot groot verdriet van maag en darmen, die dan dreigen zwaar overspannen te geraken. 

Vorige week woensdag (5 augustus) tijdens de eerste rit van de Ronde van Polen, werd de wielerwereld, zeker in ons land, hevig opgeschrikt door een verschrikkelijk sprintongeluk, waar twee Nederlandse topsprinters bij betrokken waren. Veroorzaker Dylan Groenewegen en slachtoffer Fabio Jakobsen. Later werd Groenewegen, gebroken sleutelbeen, ook nog vooral een mentaal slachtoffer. De rit eindigde bij een voor renners slecht beveiligde finish, die nota bene ook nog eens link hellingsafwaarts liep, waardoor snelheden van 80 km per uur bereikt werden. Een opeenstapeling van verschillende menselijke fouten. Jij en ik dachten Fabio Jakobsen staat nooit meer op. Die sterft ter plekke. Maar er geschiedde bijna een wonder. Want inmiddels is sinds woensdag 12 augustus Jakobsen (23) terug in Nederland in het Universitair Ziekenhuis te Leiden om verder te werken aan zijn revalidatie, die ongetwijfeld lange tijd in beslag zal nemen. Jakobsen vloog over de hekken en verbrijzelde bij zijn val onder meer het gehemelte en de luchtpijp en liep vele botbreuken in zijn gezicht op. Hij onderging een vijf uur durende operatie en werd twee dagen in kunstmatige coma gehouden. Praten kan hij nog steeds niet. Beide renners zullen intensief psychologisch begeleid moeten worden wil er sprake zijn van een echte fysieke en mentale terugkeer in het wielerpeloton met aansluitend weer het bedrijven van topsport. Het zoveelste waanzinnige ongeluk in de wielersport dat voorkomen had kunnen worden. De mens is steeds weer de zwakste schakel. 

S.F. Nar