Handreiking

Column door Eefke Peeters
donderdag 26 maart 2020

Ik keek gisteravond een film op Netflix. Een absoluut vage film met een gaaf concept. Mensen waren per duo opgesloten in een groot hoog, smal flatgebouw dat als gevangenis fungeerde. Je zat een maand op een bepaalde verdieping en dan ging je naar een andere etage. Zat je hoog in de cijfers had je geluk. Een groot buffet met heerlijk eten kwam namelijk uit het plafond gezakt, hoe lager hoe minder eten. Ik weet het, het klinkt erg vreemd. En dat was het ook. Maar het meest interessante was, wat doe je als je bovenin zit? Vreet je jezelf helemaal vol, spuug je zelfs op het eten of eet je een portie zodat ook de laagste verdieping wat heeft?

Ergens moet ik denken aan deze tijd waarin we nu verkeren. Ik hoor de meest vreemde verhalen om me heen. Verhalen die klinken als een oorlogstijd waarin er werkelijk klassenverschillen lijken te ontstaan. Zo hoorde ik van een vrachtwagenchauffeuse dat zij momenteel bij bedrijven aankomen waar men veilig achter het glas zit, met handschoentjes aan en omringd met vloeibare zeep. Zij moeten als vrachtwagenchauffeurs in een veel te kleine ruimte op elkaar staan. Er is dus letterlijk geen ruimte om afstand te houden. Als ze er wat van zeggen worden ze afgeblaft. Dat er geen handen worden geschud is logisch, maar ze worden momenteel niet eens aangekeken. Ze mocht zelfs niet van het toilet gebruik maken! Kun jij je voorstellen hoe ze laag ze zich dan voelt?

Ook ondernemers en ZZP-ers worden scheef aangekeken wanneer ze zeggen in de financiële problemen te komen. ‘Had je maar een buffer moeten opbouwen!’ wordt er dan gezegd. ‘Of risico van het vak! Jij wou toch die vrijheid?’

Ik begrijp dat niet. Oprecht niet. Als er iets zou moeten ontstaan uit deze rottijd, deze crisis, is het dan niet juist een solidariteitsgevoel? Respect voor de zorg, de docenten, de politie, de vrachtwagenchauffeurs, de kappers, de vuilnismannen, de postbezorgers. Respect voor iedereen die nu nog doorwerkt én respect voor iedereen die noodgedwongen thuis zit. Respect voor elkaar. Laten we denken in verbindingen en niet in hoe we nog meer afstand kunnen creëren.

Ik ben zo dankbaar dat ik werk bij Cybox. We zijn begonnen met een platform waar wij, Land van Cuijkenaren in één oogopslag kunnen zien waar we veilig onze spullen kunnen bestellen die met liefde thuis worden afgeleverd.

We hebben ons best gedaan de ondernemers te vinden die bijvoorbeeld hun restaurant hebben omgetoverd in een bezorgservice. Sommige hebben hier nog een extra ludieke actie aan gekoppeld. Zo kun je bij Lunchroom de Dom een of meer virtuele kopjes koffies bestellen en ruilen zij het bedrag om zodat ze lekkernijen kunnen bakken voor de eenzame ouderen, komt het team van de Witte Brug zelfs de afwas ophalen en krijg je bij Restaurant Smaak een rol toiletpapier bij je bestelling.

Wil jij ook graag de lokale en regionale ondernemers helpen?
Check dan thuiswinkelen.landvancuijk.nl en snuffel lekker rond. Heerlijke gerechten, broodnodige boodschappen, verwenpakketjes voor je huid, kleding (voor de kids), spullen voor in huis en meer vind je hier. Want wie wil er nu afstand in deze tijd? Ja, anderhalve meter, letterlijk. Maar figuurlijk moeten we elkaar toch de hand reiken. Juist nu!

PS Dus ken jij of heb jij een onderneming die we nog niet hebben genoemd? Mail dit dan naar mij en ik voeg hem of haar toe.
Eefke@cybox.nl


Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie