Sneeuwwitje

Column door Eefke Peeters
donderdag 17 oktober 2019

Vanmorgen liep ik naar mijn auto, er sprong een klein konijntje voor me uit en verdween in de struikjes. Een kat ontwaakte van onder mijn auto toen ik deze met mijn sleutel ontgrendelde, ze rekte zich uit en sjokte licht geïrriteerd weg. Een vogeltje floot vanuit de boom en ik merkte dat ik 'Goedemorgen' terug zei.

Op de autoradio hoorde ik een boswachter uitleggen waarom de uitbreiding van de Grand Prix van Zandvoort niet goed is voor de natuur, zo wordt onder andere de zandhagedis en de rugstreeppad bedreigd. Nu ben ik echt een voorstander van toeristische en recreatieve promotieplekken ontwikkelen, maar neem onze regio, dan is de natuur ook zeker een trekpleister. Al dan niet de grootste! Zo ontmoette ik ooit in Grave een Amerikaans gezin. Zij vergeleken Grave met Disneyland, vanwege de schattige klinkertjes, het feit dat alles zo schoon was en met prachtige plekjes waar je terug ging in de tijd. Een van de hoogtepunten van hun vakantie? De eendjes voeren aan de kade. Zij vertelde zo vol enthousiasme dat haar kinderen dat als magisch hadden ervaren. “They ate the bread straigt from their hands!”

Kun jij je dat voorstellen? Dat zoiets simpels als eendjes voeren niet normaal is? Dat je net als zij uren zal moeten rijden om iets groens te zien? Vreselijk lijkt me dat. Sinds ik dat gesprek met haar had moet ik elke keer als ik de dieren in mijn buurt zie aan haar denken. En net als vanmorgen voel ik me dan als in een sprookje. De ene dag als Sneeuwwitje die de dieren begroet en de andere dag als Doctor Doolittle die hele gesprekken met ze voert.
(Dat ligt aan het feit hoeveel mensen er in de buurt zijn.)

Wat zijn we toch gezegend in deze regio met de dieren die we hier hebben. Tuurlijk zullen sommige best wel eens voor overlast zorgen, zoals de bevers die de brug naar het kasteel in Boxmeer wilde uitgraven. Maar een nieuw perspectief kan je anders doen kijken naar je eigen regio. En dat kan iedereen wel eens gebruiken om de eigen schoonheid weer te ontdekken! Regioblindheid noem ik dat. Dat je bijvoorbeeld zo vaak bij de Weijer komt dat dit gewoon de plek is waar je balletles had, en je boeken leent. Of de Kraaijenbergse Plassen beschouwd als gewoon water en de Staatsbossen als soort verlengde achtertuin. Als je dan met een buitenstaander spreekt over deze en andere prachtige plekken dan besef je weer hoeveel geluk we hebben hier in de regio Land van Cuijk. Zullen we allemaal een foto plaatsen van zo'n klein geluksmomentje?

PS Ik ga deze week op zoek naar onze wilde wijkpapegaai, iemand heeft deze denk ik ooit (per ongeluk) vrij gelaten. Zo onwerkelijk en echt sprookjesachtig om te zien, maar als dat niet lukt ga ik voor de konijntjes. Ook mooi en minstens zo magisch!  

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie