Met gevaar voor eigen leven!
Mijn vriend had een wedstrijd gewonnen waardoor hij mocht draaien op de Closingparty van de befaamde TT Races op Isle of Man. Terwijl wij op het vliegveld in Manchester wachten kwamen we twee mannen tegen die er net waren geweest. 'Het gaat zo hard,' vertelden ze, 'dat als je naast het parcours staat het lijkt alsof er op je geschoten wordt, maar dat ze net missen. Vet!' Ik knik enthousiast, maar denk vooral; dat klinkt toch niet lekker?!Eenmaal aangekomen horen we dat er deze week zes mensen zijn overleden. Fans, die de races na gingen doen.
Dat begrijp ik wel, dat had ik ook altijd na een dansvoorstelling of film. Maar op die ene lift uit Dirty Dancing na, waarbij mijn zus bijna haar nek had gebroken, was er weinig gevaarlijks aan.
Terwijl ik nog dacht aan de overleden fans vond ik mezelf in een Subaru en vlogen wij met 140 mijl door de straten van dit eiland. Nooit eerder zag ik in 20 minuten een compleet eiland, op de stukken dat ik mijn ogen open had dan tenminste. De ervaren coureur, die in het dagelijkse leven rijinstructeur was, vertelde dat de motorcoureurs nog 50 mijl harder gingen. Het enige dat ik dacht was: waarom heb ik in hemelsnaam dat formulier getekend dat ik zelf volledig de verantwoordelijkheid neem voor eventuele verwondingen of zelfs de dood als gevolg van deze helse joyride?
Er schoot van alles door mijn hoofd: wat voor een waardeloze moeder ben ik eigenlijk dat ik vrijwillig in deze auto ben gestapt en als het misgaat zou ik dan mijn vader zien?
Ken ik nog een gebed, vraag ik mezelf bibberend af. Onze vader die in de hemel zijt, schiet er door mijn hoofd. Grappig. Die vergelijking met God had mijn vader wel kunnen waarderen.
De coureur vraagt hoe het met me gaat terwijl hij één hand op het stuur heeft en vrolijk achterom kijkt. 'Kijk voor je en twee handen op het stuur graag!' Schreeuwt elke vezel in mijn lichaam, maar in plaats daarvan zeg ik dat ik blij ben dat ik maar een glas wijn op heb. En ook dat meen ik.
Eenmaal uit de auto beloof ik nooit meer met het leven van de moeder van mijn kinderen te spelen. We kijken naar de races en lezen de updates over de coureurs in het ziekenhuis; kritiek, ontslagen, overgebracht. Het is ongelooflijk. Maar hier heerst het gezegde: 'Als het je tijd is, dan is het je tijd.'
Ik denk aan mijn vader. De meest sterke, stabiele man die ik ken. Hij droeg, een week voor zijn overlijden, nog fluitend een gigantische boomstam op zijn schouder om er een nachtkastje van te maken. Hij vertelde me toen niet oud te willen worden, niet hulpbehoevend dan, lachte hij, oud ben ik al. Ik fiets er wel een keertje tussenuit. Een week later is dat letterlijk wat hij doet.
Ik zit te dagdromen en mijn vriend stoot me zachtjes aan. Eef, wil je nog een keer? Hij wijst naar de Subaru. Als het zo is dat je tijd al is bepaalt, dan zou ik met een gerust hart ja kunnen zeggen. Maar voor de zekerheid sla ik het aanbod af en ga ik voor het tweede glas wijn. Santé op het leven en mijn vader die in de hemel zijt!
