Vrouw in de war

Column door Antoinette Verstegen
woensdag 30 september 2020

Soms ben ik wel wat jaloers op de mensen die het hele coronagebeuren kunnen terugbrengen tot een paar eenvoudige gedachten. Zoals: de overheid naait je, zie je dat dan niet! Of: ‘corona is echt niet meer of minder dan een griepje’.

Maar dat lukt me dus niet. Om te beginnen, werk ik zelf bij een overheid. En daar wordt, letterlijk en figuurlijk, verdomd weinig genaaid kan ik je vertellen. Ik heb daar vooral te maken met collega’s die hun stinkende best doen om het zo goed mogelijk in orde te maken voor inwoners. En pas, toen dat met een project dreigde te mislukken, hoorde ik van een collega dat hij daar net zo slecht om had geslapen als ik.

Eerlijk gezegd, zou ik het soms echt fijn vinden als ik het terug kon brengen tot wat soundbites. Het voelt nu eenmaal waardeloos om het allemaal niet te weten. Het voelt niet goed om te lezen dat de mensen in de gezondheidszorg zich nu al weer zorgen maken over dat wat komt. Dat ze eigenlijk nog niet eens hersteld zijn van het overwerk en de heftige ervaringen in het voorjaar. De verhalen van de coronapatiënten, echt van alle leeftijden, die heel wat meer meemaakten dan de fikse griep die ik een paar jaar geleden had. Ik geef toe, ik dacht toen ook echt dat ik dood zou gaan, maar hoefde niet naar een ziekenhuis, laat staan aan de beademing of dat er sprake was van serieus levensgevaar.

Ik voel me een vrouw in de war met alles wat ik niet snap of niet fijn vind in coronatijd. Maar voorlopig vind ik dat toch de beste optie. Alles beter dan belachelijke dingen roepen.