Zin

Column door Antoinette Verstegen
maandag 27 januari 2020

Regelmatig betrap ik me op de vraag naar de zin van het leven. Terwijl ik al best lang geleden, zo rond mijn veertiende, besloot dat de zin van het leven complete onzin is. Het scheelt dat ik van onzin houd.

Naar mijn idee is de enige zekerheid die we hebben, dat het ooit ophoudt. Voor de een wat eerder en/of lulliger dan voor de ander. En in de tussentijd rommelen we wat aan, waarbij de een meer gelooft in het verwerven van macht en de ander in de kracht van liefde.

Ik ben van die laatste stroming. Niet omdat ik er per se goed in ben, maar liefde mogen geven en krijgen, geeft mij zin om te leven. En daarbij snap ik de lol van macht niet. Voor mij is macht ongelijkheid, en bij ongelijkheid heb je ook altijd iemand nodig die onder ligt. Waarbij je dus steeds boven moet liggen, anders is de ongelijkheid en dus ook je macht weg. Dodelijk vermoeiend.

Ook ik ontkom, misschien juist omdat ik van een andere stroming ben, niet aan machtspellen. Ik herken ze intussen feilloos, maar ze wennen nooit helemaal. Ik snap ze niet, raak ervan in de war en word er verdrietig van, ondanks dat ik steeds meer heb leren zien wat bij mij hoort en wat bij een ander. En tja, boven liggen vind ik niet nodig, maar als je mij er probeert onder te krijgen, houd dan rekening met verzet waarbij schade bepaald niet uitgesloten is.

Gelukkig is er als tegengif behalve heel veel liefde van mooie mensen ook nog eens muziek. Zoals: ‘Still they want you to crawl, fuck ‘m all’. Ook dat is liefde, maar dan voor jezelf. Check Skyward van Davina Michelle.