Jarig

Column door Antoinette Verstegen
maandag 27 mei 2019

Ik ben jarig. Ik was bij een concert en rond middernacht speelde de band een prachtig lied en ik had het gevoel dat dit speciaal voor mij was. Niet alleen een kinderhand is gauw gevuld.

Ik had eigenlijk niks gepland, maar een lieve vriendin nodigde me uit voor een jazzfestival. Bleek een schot in de roos. Het werd een heerlijke avond met fijne muziek en dito mensen en alleen die vriendin wist dat ik om middernacht jarig was. Dat kwam goed uit, anders had ik net voor 12 uur mijn beroemde Assepoester-verdwijntruc gedaan: sorry, mijn pompoen staat klaar, doei.

De eerste die na twaalven in mijn gedachten kwam, was mijn voormalige schoonmoeder. Ik leerde haar op mijn zestiende kennen en zij was tegelijk met mij jarig. Ze leeft niet meer en ik had de laatste jaren van haar leven amper nog contact met haar om de niet zo geldige reden dat ze mijn schoonmoeder niet meer was, maar toch zal zij er op mijn verjaardag altijd een beetje zijn. En dat voelt goed, want het was een mooi en warm mens.

Zo’n extra jaarring is misschien een goed moment om het een en ander te evalueren. Zo had ik het er pas met iemand over hoe cool het is als je jezelf steeds blijft vernieuwen. Nou ja, zo cool voelde ik me trouwens niet, want ik ontdekte daardoor dat ik veel vaker aan lijfsbehoud doe dan dat ik mijn nek uitsteek. Terwijl ik dacht dat ik intussen toch wel echt een soort van bevrijd was.

Dus ik doe mezelf maar eens cadeau dat mijn 52 het nieuwe 32 is, in de klassieke zin van ‘32 jaar, het is wel een beetje raar’. Kan niet anders dan dat het een goed jaar wordt...nou ja, in elk geval interessant en doodeng en zo.