Eindelijk van de eikels af!

Column door Eefke Peeters
dinsdag 11 oktober 2016

Eén setje grootouders van mij woonden in Boxmeer en het andere setje in Cuijk.
Zelf woon ik momenteel in Sint Anthonis. Mensen vragen wel eens aan mij waar ik me het meest thuis voel. Maar 'home is where the heart is' dus ik voel me snel thuis met mijn dierbaren om me heen.
Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik vol trots kan praten over Boxmeer en Cuijk, maar ik kan dat ook over mijn huidige woonplaats. Zeker nu. Want ik moet wel eerlijk toegeven dat ik de laatste tijd wel heel lekker aard in Sint Anthonis.

Waarom? In Sint Anthonis heb je gewoon veel minder eikels dan in Boxmeer en Cuijk.
Ik merk het meteen, als ik voor mijn werk in Boxmeer moet zijn of gisteren nog, gezellig wezen lunchen in Cuijk. Het stikt ervan!
Dat hebben wij hier dus niet. Ik zou Boxmeer en Cuijk dan ook gewoon aanraden hetzelfde te doen als het heerlijke rustgevende Sint Anthonis, namelijk; de kachel in met die eikels!

Een eikelvrij fiets- of wandelpad is fijn voor je fietsbanden, voor de ouderen onder ons, beter voor de honden (wij hebben een beagle, die eet alles en eikels zijn giftig voor honden) en het kijkt gewoon mooi; de schoongeveegde straatjes.

Het is een samenwerking van de Gemeente en het bedrijfsleven. Een bijzonder innovatief project dat een enorme impuls geeft aan de ambitie op het gebied van duurzaamheid.
Het gemoedelijke, daadkrachtige Sint Anthonis wil namelijk tussen 2020 en 2035 volledig klimaatneutraal zijn.
Zo liggen er bijvoorbeeld ook al zonnepanelen op het dak van het gemeentehuis in Sint Anthonis en op dat van de gemeentewerf in Wanroij.

Sint Anthonis heeft wel iets weg van mijn opvoeding. Niet zwetsen, maar beginnen. Bart Huckriede, Groen-specialist bij de gemeenste Sint Anthonis is, in plaats van eindeloos vergaderen, de eikels gewoon thuis in de kachel gaan opstoken. Succesvol want er kwamen blauwe vlammen en dat betekent dat het goed is. En nu draait het hele Gemeentehuis in Sint Anthonis dus op de energie van eikels!

Ja, ik voel me hier wel thuis. Alleen lief dorp, willen jullie mij wel iets beloven?
Want ik weet dat ik onlangs nog schreef. Als je het niet kunt zeggen zing het dan. Maar soms zijn er uitzonderingen. En lief lief dorp, jullie zijn een uitzondering.
Dus alsjeblieft ga hier geen lied over zingen zoals in 2014!
En ja ik weet het! In het refrein kwam precies terug wat ik herken in jullie. Wat was het?
'Geen woorden in de Raad, de allergrootste kracht is onze daad.’
Prima, maar zeg het maar gewoon. Van mij part verheffen jullie de stem een beetje en praten jullie met licht gebalde vuist. Maar alsjeblieft als je wil zingen, doe dat straks lekker thuis bij het knetteren van de eikeltjeskachel. Dan beloof ik jullie plechtig dat ik dat ook zal doen!

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie