Crossroads

Column door Eefke Peeters
dinsdag 29 september 2015

Natuurlijk heb ik een mening over wat er momenteel gaande is in de wereld. Iedereen vindt er iets van. Ik vind, onder andere, dat de media een enorme bijdrage leveren aan meningsvorming.
Goede media moeten feiten geven, geen meningen. Toen ik voor het eerst als journalist aan de slag ging mocht ik als een van mijn eerste zakenverhalen naar Jan Berkvens. Deze man voetbalde vroeger met mijn vader en wij gingen daar serieus al generaties lang naar toe om elektronische apparatuur aan te schaffen. Ik schreef aan het einde van mijn verhaaltje; lachte Jan Berkvens vriendelijk.
Dat mocht niet, want dan wekte ik de suggestie dat Jan een aardige man was. 'Maar het is ook een aardige man', zei ik verontwaardigd. Dat was mijn mening en dat mocht niet. Het veranderde in een statige: Aldus Berkvens.
In de jaren daarop volgend werden de regels steeds minder streng. Tegenwoordig mag Jan gewoon van zijn stoel vallen van het lachen. Maar ik geloof, en mijn god wat voel ik me oud, dat ik nu pas begrijp waarom het vroeger misschien toch beter was. Neem het aangespoelde jongetje. De complete media namen hem als voorbeeld voor alles wat mis is in de wereld. Tot het moment dat bleek dat zijn vader 'nieuwe tanden' wilde hebben. (Het feit dat hij nieuwe tanden wilde omdat zijn 'oude' tanden er uit waren getrokken tijdens een brute ondervraging doet er niet toe) Vanaf dat moment stond internet vol met kreten als; net goed!
Wat ik zie is (nog steeds) een verdronken kind. Een klein onschuldig leven. Hoe kan dat in hemelsnaam ooit 'net goed' zijn?
Ik denk dat vrijwel iedereen als kind een groot hart had. Dat je hoe langer je leeft, hoe meer je meemaakt, hoe minder je wellicht gelooft in een simpele alles komt goed. Dat zijn zogenaamde keerpunten.
Die heb ik ook gehad. Ik was een groot voorstander van de gedachte; je krijgt wat je verdiend. Nu heb ik geen grotere hekel aan loze woorden, dan deze. Was het maar zo simpel. Kreeg je maar wat je verdiende. Dat zou de wereld een stuk eerlijker, mooier en vooral eenvoudiger zijn.
Dan weet ik zeker dat Aylan niet was verdronken.
Mijn mening kan ik niet in één column duidelijk maken, want deze is niet zwart of wit. Er zitten, volgens mij, in deze kwestie nog veel meer dan vijftig tinten grijs.
Dit weekend is er in het Oorlogsmuseum twee dagen lang een compleet programma gewijd aan keerpunten genaamd Crossroads. Zij willen de mensen van nu, met de mensen én de gebeurtenissen van de bevrijding van Zuid-Nederland verbonden houden. Niet alleen maar droge feiten, maar juist de impact van die gebeurtenissen op de levens van de mensen die erbij betrokken waren.
Ik zit in een lastig parket. Ik ben een meningsloze journalist en een gepassioneerde columnist. Ik vind dat niemand klakkeloos de mening van een ander zou hoeven te volgen. Dus ook niet de mijne. Daarom geen verzoek, maar een kleine bescheiden tip.
Roep je momenteel wat over oorlog, maar weet je er niets van? Misschien kun je dan eens een kijkje nemen aanstaand weekend?
Op Twitter kun je nu al de verhalen volgen van hoe het hier ooit was.
Maar wees gewaarschuwd; misschien kom je zelf wel op een keerpunt.  

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie