Inspiratievolle zomercursus

Column door Eefke Peeters
dinsdag 14 juli 2015

Op mijn column van afgelopen week, waarbij ik vroeg om onderwerpen vanwege kortsluiting in mijn gedachteorgaan, heb ik een aantal privé berichten binnen gekregen. Waarvoor dank!

Sommige waren bijna columns op zich. Zo ook die van Anita Verhoef, naar eigen zeggen Google verslaafde, zij was voor mij op zoek gegaan naar wat er mis kon zijn met mijn brein. Het was niet zo zeer kortsluiting, als wel een writersblock, concludeerde zij gelukkig. Een stuk eenvoudiger te verhelpen verzekerde ze mij.

Haar idee was om eens op een zomercursus te gaan. Want tegenwoordig heb je voor elk 'probleem' wel een inspirator klaar staan om je tot inzichten te brengen. Ook bij gebrek aan inspiratie dus.

Ik sluit mijn ogen en stel het me voor. Een hagelwit strand, palmbomen met hangmatten en kleurrijke cocktails. Nippend van je drankje word je dan verzocht wat woorden op je schrijfblok te noteren. Op den duur zit mijn haar vol dansende parasolletjes en lijken de zeemeeuwen auditie te doen als inspiratie voor een column. Ik doe huiverig mijn ogen open. Op de een of andere manier ben ik altijd bang dat inspirators mij verder van mijn doel brengen in plaats van dichterbij. Misschien moet ik eens iets gaan volgen deze zomer waar ik echt wat van leer, een nuchtere ambacht of zo. Zo hebben mijn meiden vorig jaar met wilgentenen prachtige mandjes gevlochten, onlangs nog schitterende houten vogelhuisjes gebouwd en de oudste geschitterd in de eindmusical.

Zij lijken voortdurend te barsten van energie, mede dankzij de nieuwe dingen die ze leren.
Zou mij dat dan ook helpen? Bijvoorbeeld iets kleien? Terwijl ik me afvraag wat ik dan zal gaan kleien, schiet het einde van Anita haar relaas mij weer te binnen.

Zelf viert ze liever vakantie schrijft ze zonder twijfel. Lekker doen waar vakantie voor bedoeld is; genieten van het niets moeten. En daar zit dan waarschijnlijk direct mijn probleem. Ik ben vergeten hoe dat moet.

Als kind kon ik dat prima en als puber ook geen enkele moeite mee. Maar ergens is het als volwassene mis gegaan. Ik kan pas rustig gaan zitten als alles af is. En alles is nooit af.

Dat is misschien juist wel mijn Land van Cuijkse boeren nuchterheid, met niks doen bereik je ook niks. Maar daar begin ik dus wel langzaamaan aan te twijfelen. Een weekje helemaal niks is misschien wel iets! Lekker, in de zon liggen je batterij opladen. O, nee wacht dan verbrand ik levend.

Maar ik denk dat ik een alternatief weet. Ik ga naar de Maas en schep daar een teil vol met Maasklei. Dan ga ik daarmee naar huis en ga in mijn tuin zitten met mijn voeten in de klei. Ik kijk naar de koeien die door het weiland rennen, wat werkelijk fantastisch is om te zien. Ik kan eigenlijk niets bedenken wat mij zo vrolijk maakt als rennende koeien. Waarom weet ik niet zo goed. Is het omdat ze anders altijd zo loom voor zich uit staan te staren, herkauwend en herkauwend? Dat een rennende koe mij direct doet afvragen wat zij denkt? Ze lijken dan zo vrolijk met een enorme zin in het leven. Ineens denk ik terug aan zo'n zes jaar geleden. Dat ik met mijn dochters fietsten en we stilstonden bij een weiland. Ik heb een abonnement gehad op ZooParc Overloon en elke week vroeg ik welk dier zij het leukste vonden dat ze die dag hadden gezien. Elke week was het antwoord hetzelfde; Koe! Dus op de terugweg stopten we nog altijd even om hun lievelingsdieren van dichtbij te bewonderen. Die dag renden ze enthousiast door de wei. 'Koetjes blij!' roep de jongste en klapten in haar handjes. 'Ja,' zei de oudste. 'Het is denk ik feest en zo maken ze de slagroom!'

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie