Europese Tobkandidaten

Column S.F.Nar
vrijdag 5 juli 2019

Dinsdag 2 juli werden de Europese regeringsleiders van de Europese Unie(EU) het uiteindelijk, na lang en soms hevig nachtelijk vergaderen en vooral moeizaam steggelen, eens over de vier namen voor vier te vergeven topfuncties binnen de EU. 1. Voorzitter Europese Commissie, de opvolger van Jean-Claude Juncker; 2. Voorzitter van de Europese Raad, die Donald Tusk opvolgt. 3. Hoge Vertegenwoordiger Buitenlandse Zaken, die in de voetsporen mag treden van Federica Mogherini en tenslotte 4. President van de Europese Centrale Bank, die Mario Draghi gaat aflossen. Aan deze mensenhandel of liever koehandel, kwam eindelijk een einde. Een triest slot? Drie van voor deze functies voorgedragen kandidaten (de nummers 1, 3 en 4) zullen wel nog door het zo juist geïnstalleerd Europees Parlement (EP) bekrachtigd moeten worden. Heel benieuwd of het EP spierballen toont, of dat dit parlement in meerderheid als makke schapen van hun regeringsleiders in deze precieze pas blijft lopen. Durft dit parlement op de torpedeertoer te gaan? Zoals Sheila Sitalsing woensdag 3 juli in De Volkskrant reeds columnachtig kritisch schreef: “Ik wil niet stoken, maar als ik Europarlementariër zou zijn en ik nam mijzelf en mijn kiezers serieus, dan zou ik haar (1. Ursula von der Leyen, de beoogde voorzitter van de Europese Commissie. S.F Nar), wanneer het Europese parlement over haar kandidatuur moet stemmen, retour Berlijn sturen.”

De persoon van de vaststaande benoeming van voorzitter van de Europese Raad en de namen van de andere twee kandidaten zal ik jullie graag geven: Charles Michel(43), liberaal, en nu nog premier van België. Hij kon afgelopen dinsdag al uitbundig stralen en pralen. Zijn functie is verzekerd. Josep Borrell (72), Spanjaard en huidig minister van Buitenlandse Zaken. Socialist. Cristine Lagarde( 63), Française en Christendemocraat. Thans Hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De reeds genoemde Ursula von der Leyden( 60) is Duitse, Christendemocraat en momenteel Minister van Defensie. Wel een evenwichtige verdeling van de sexen: 2-2. En ook nog eens de eerste vrouwen in die functies.

De twee absolute Europese Topkandidaten (voornamer klinkt Spitzenkandidaten) voor de functie van voorzitter van de Europese Commissie, te weten de christendemocratische Duitser Manfred Weber (CSU) en de socialistische Nederlander Frans Timmermans (PvdA) werden uiteindelijk als lammetjes naar de slachtbank gebracht en genadeloos geofferd. Machtspolitiek van vooral Frankrijk en Duitsland, landen die eigenlijk al jaren de dienst uitmaken in Europa, zeker nu Groot Brittannië, dat sterk verlamd is door het Brexitdrama en Europees bijna geen enkele rol, laat staan een hoofdrol, meer speelt. Het dynamische duo MM speelde weer eens de belangrijkste rol. Dit keer Macron veel meer dan Merkel, die op haar retour lijkt, zeker na twee trilsessies op tv. Zij maakten en moesten misschien ook wel, politiek gepokt en gemazeld als ze zijn, gebruik van het verzet in met name Oost Europa tegen Timmermans, die als rechterhand van Juncker regelmatig als lompe, ondiplomatieke olifant (felle, maar wel terechte kritiek jegens Polen en Hongarije wat betreft schendingen van de rechtsstaat) door de Oost Europese hoogst gevoelige porseleinkast was gegaan. En Weber, sinds 2004 lid van het EP en sedert 2014 voorzitter van de EVP(Europese Volkspartij), stuitte ook op nogal wat weerstand. Te licht Maar beiden waren voor het kiesvolk relatief bekende kandidaten voor de positie van voorzitter van de Europese Commissie bij de verkiezing van het EP. Doch hun beider partijen verloren vrij fors, al bleven ze wel nog de grootste partijen in het EP.(totaal 751 zetels, waarvan EVP 178 en S&D 153). Het EP is voor de periode 2019-2024 inmiddels ook (hopeloos) versplinterd. Maar zowel Manfred Weber als Frans Timmermans (ja die van dat hoogste ongepaste en humorloze spotje van de SP) werden uiteindelijk keihard en eigenlijk meedogenloos afgeserveerde tobkandidaten. Uit de hoge hoed werd ineens vanuit het niets Ursula von der Leyden getoverd door vooral magiër Macron. Von der Leyden was absoluut niet dé kandidaat van Merkel. Ursula wist zelfs tot dinsdag 2 juli niet eens dat ze blijkbaar op deze merrie gehesen zou worden.

Geschikt?
Ik vraag het me ten zeerste af. Aan het EP het laatste woord.

S.F. Nar