Anders

Column door Antoinette Verstegen
vrijdag 2 november 2018

Dus je bent naar de andere kant overgestapt? vroeg een door mij zeer gewaardeerde man, toen hij hoorde dat ik verliefd was op een vrouw. Maar ik voelde geen overstap, ik voelde me nog steeds gewoon wie ik ben. Voor mij was het enige ongebruikelijke, dat ik sinds heel lang tot over mijn oren verliefd werd.

Ik vond het niet spannend dat ik op een mens verliefd werd in plaats van een geslacht. Ik vond altijd al dat elke gelijkwaardige liefde mooi en waardevol was, en heb nooit begrepen waarom dit in veel culturen als bedreigend werd gezien. Intussen weet ik dat dit in de grote mensenwereld best een zijïge gedachte en wel een ding is.

In een keer behoorde ik tot een minderheid. Nu heb ik me eerlijk gezegd heel tevreden altijd een soort einzelgänger gevoeld, maar misschien had ik met die paar procent nu voor het eerst van mijn leven de grootste groep te pakken waar ik een soort van bij zou kunnen horen.

Om meteen te ontdekken dat ook bij deze groep de stramienen en eisen gelden waar ik een bloedhekel aan heb. ‘Zij is tenminste echt lesbisch’, zei ze over een artieste. Alsof je ooit zou zeggen: ‘zij is tenminste echt hetero, of zij is tenminste echt wit’. Maar ik geef toe, om dat te snappen, moet je denk ik de gevolgen van een minderheid zijn echt voelen.

Ik heb geen idee waar ik de volgende keer voor val, maar ik heb er nu al zin in. Het enige dat ik belangrijk vind, is dat de geliefde m/v voor wie ik echt val dat ook voor mij doet. Vervolgens interesseert het me geen zak hoe er wordt gebakkeleid over het hokje waar dit al dan niet in past.

Oh, en zoals altijd is er ook nu een bonus. Ik hoor nog steeds terug dat mannen die ik ooit afwees, over me vertellen dat ik eigenlijk wel wilde, maar zij niet. Die hebben nu een pleister voor hun geschaafde ego. Bijna net zo fijn voor hen als voor mij.