Het verdriet van Oss

Geplaatst op: vrijdag 28 september 2018

Ik begin en zal eindigen met dezelfde tekst. In het grote middenstuk van deze column zal hopelijk duidelijk worden waarom ik hier voor gekozen heb. “Deel 25: O Fortuna Het muziekstuk is rond en daarmee ook het geluksrad. Vorm en inhoud komen hier dus samen en de Carmina Burana eindigt met de tekst waarmee zij ook begon: geniet van het leven, want het geluk is vaak vluchtig, voorbijgaand, omfloerst en verborgen.“

Het is donderdagmiddag 20 september 2018 tegen 15.15 uur en ik ben met de auto onderweg vanuit het zuidoostelijke deel van de regio Nijmegen naar Gennep. Kom net van mijn beide zonen en jonge kleinkinderen af. De Zevenheuvelenweg eist mijn volle aandacht. Maar plots overkomt me een sterk emotionele eruptie. Mijn hele lijf schokt en trilt, tranen zoeken onweerstaanbaar een weg naar buiten over mijn wangen. De volle impact van het bericht dat ik die ochtend op teletekst las, drong opeens ook diep door tot mijn hart. Vier kinderen, onschuldiger kan niet, komen om in Oss bij een tragisch ongeval met een Stint, die aanknalt tegen een intercity vanuit Nijmegen. Een vijfde kind en de bestuurder raken zeer zwaar gewond. Oss weent en rouwt. En Nederland huilt zachtjes mee met het immense verdriet van de getroffen gezinnen, familieleden en vrienden. Over de oorzaken kan nu alleen nog maar worden gespeculeerd en daar begin ik beslist niet aan. In dat onderzoek is de Inspectie Leefomgeving en Transport een spin in het web met diverse andere instanties die ook onderzoek verrichten. Menselijk falen en/of falen van materie? Wel relevant, maar nu nog even minder urgent. Ik zal de dagen erna nog meer van die kleine, vulkaanachtige, emotionele uitbarstingen krijgen. Hoe kwetsbaar is een kind, een mens in wording? Ben ik op de eerste plaats blij dat mijn kleinkinderen niet betrokken waren bij zo’n ongeluk? Of leef ik intens mee met dat niet te bevatten verdriet? Ik weet nog wel dat ik die donderdagmiddag mijn kleinkinderen net nog wat meer aandacht gaf, beter luisterde naar hun originele bevindingen en verhalen. Nog langzamer en nadrukkelijker voorlas. En met nog meer liefde een ijsje voor ze kocht. Gaf hen een extra lang aangehouden knuffel en kusjes op hun wangen en voorhoofd. Voelde hun immense warmte en spontane liefde. Ik: een van hun grootvaders.

Maandag jl. lees ik de column van Willem Vissers in De Volkskrant met de titel “Het vitale hart van het voetbal.“Vrijdag kijk ik op de televisie met bedrukt gemoed naar het begin van TOP Oss – Sparta, in de stad die is geraakt door het vreselijke ongeluk met de bolderkar. Jongens staan op de hekken rond het veld, tijdens de minuut stilte voor de aftrap. Om de paar seconden vliegt een vuurpijl naar de sterrenhemel. Het is een prachtig gezicht.” Even verder: “Al die herdenkingen in het voetbal zijn bijna onvermijdelijk, ook omdat het stadion voor velen de kerk heeft vervangen als plek van de zondagsdienst.“

Zowel vrijdag als zaterdagavond jl. in twee horecazaken te Boxmeer en zeker afgelopen zondagmiddag in de schouwburg van Cuijk vind ik alleen nog maar troost bij muziek. Ook dan komen in golven weer de tranen, die niemand ziet en ik vooral voel. Muziek biedt troost, soms zelfs een sterke verzachting van pijn. Ik noem dat maar Vreugdriet, omdat een ander beter woord me niet te binnen wil schieten.
Zoals reeds aangekondigd, eindig ik met dezelfde tekst als in het begin: “Deel 25: O Fortuna Het muziekstuk is rond en daarmee ook het geluksrad. Vorm en inhoud komen hier dus samen en de Carmina Burana eindigt met de tekst waarmee zij ook begon: geniet van het leven, want het geluk is vaak vluchtig, voorbijgaand, omfloerst en verborgen.“

S. F. Nar