Dolce Far Niente

Column S.F.Nar
donderdag 28 februari 2019


Het zoete nietsdoen, ofwel veel liever dolce far niente, omdat in het Italiaans nou eenmaal alles zo veel mooier en vooral lyrischer klinkt, lijkt in theorie heel mooi, maar is in de dagelijkse praktijk nog verduveld lastig. Want zeg nou eens heel eerlijk, hoe lang is het geleden dat je stil hebt gezeten en niks, maar dan ook echt helemaal niets gedaan hebt? En het antwoord op die vraag is zeker ook voor mij nogal teleurstellend.

Maandagmiddag 25 februari jl. had ik toch zo’n dolce far niente moment. De zon scheen onfebruari fel en zorgde voor een bijzonder behaaglijke temperatuur. Zomerstoeltje gepakt en aan de zijkant van mijn huis in de tuin gezet. Plantjes springen bijna uit de grond en zorgen voor een fris groen en hemels blauw lentetapijt. Om verliefd op te worden. Snufferd pal in de zon, dat vitaminen d kanon bij uitstek. Verstand op bijna nul. Geen krant of boek bij de hand. Zelfs de verleiding kunnen weerstaan om mijn I-Phone mee te nemen. Geen gepiep, getril en oplichtend signaal dus binnen oor-, oog-, of handbereik. En ook geen thee, koffie of water op pakafstand. Probeer me totaal niet te laten afleiden. Maar dat is zo moeilijk. Je hebt geen aan- of uitknop aan je hoofd. En de kans dat ik me laat afleiden blijft natuurlijk altijd levensgroot. Doch het lukt me een heel klein kwartiertje alleen maar te genieten van een overheerlijke zon en opkomende gedachten in mijn hoofd meteen weg te laten stromen naar andere oorden. Mijn soms (zwaar) overbelaste hersenen krijgen de zo broodnodige dagrust. Ik let alleen nog maar op mijn zithouding en soms mijn ademhaling. Dolce Far Niente. Het zoete, zalige nietsdoen.

Dolce far niente is zo goed voor mij. Het kalmeert. Heel zeker. Geeft ruimte. Volop zelfs. Zorgt ervoor dat ik daarna actie, die er echt toe doet, kan ondernemen. Inderdaad even niks doen, brengt me in beweging. Dus eerst stilstaan voordat mijn actie/beweging de juiste kant opgaat. Mijn kop is leeg en die kan ik daarna geleidelijk aan vullen met wat werkelijk revelant is voor me. Zou ik beslist iedere dag moeten doen.

Fietsen en wandelen in vooral de natuur, waar stedelijke geluiden op afstand zijn, is ook o zo weldadig. Zo maar ergens op een bankje gaan zitten en alleen maar genieten van rust, relatieve stilte en de pracht en praal van flora en fauna. Of kijk alleen maar minutenlang naar de stroming van een rivier of beek. Ik denk wel eens, nee sterker nog, ik weet eigenlijk heel zeker, dat luieren op z’n tijd weldadig is. Luie mensen hebben waarschijnlijk dan ook een hoger dan gemiddeld IQ. Iedere dag ook niks doen is minstens zo belangrijk als actief zijn. Natuurlijk kan ontspannen ook op ander manieren Sporten bijvoorbeeld of naar een feestje gaan en je mobieltje in je jaszak achterlaten.

De eerste vijf dagen van deze lentemaand maart staan volop in het teken van carnaval vieren, of op vakantie gaan naar een zonnig oord of skiparadijs. Zelf vier ik altijd carnaval. Om te relaxen. Echt wat anders te doen. Ik zoek de massa op. Voor mij een feest. Voor een ander wellicht een kwelling. Ik ouwehoer intensief, drink meerdere glaasjes bier en voel me vrij als die bekende vogel in de lucht. Carnaval is van oudsher een gekerstend heidens feest. Men gaat gek gekleed. Praalwagens steken de draak met vooral hoge heren. Ik kus me een slag in de rondte en omhels anderen. Schlagers komen al lallend uit mijn mond. Ben vrolijk en blij. Tijd van opperste relativering. Verstand op bijna nul. Dolce Far Niente. In het kwadraat?

S.F. Nar