Hét Muziekpark-akkoord van Pub Esser

Column S.F.Nar
woensdag 15 augustus 2018

Het is vrijdag 10 augustus als ik tegen 23.59 uur bij mijn Boxmeerse en geliefde Pub Esser in gesprek kom met Emile Roemer. Mijn oud leerling op het Elzendaalcollege, voormalig collega raadslid in onze beider woongemeente en met alle twee een politiek-bestuurlijk verleden in Boxmeer als wethouder. Al snel komt het gesprek op Muziekpark 2018, dat de dag erop voor het laatst, zelfs voor de allerlaatste keer, zal gaan plaatsvinden in het Hydepark van Boxmeer, het vroegere nonnen- en brevierbos het Weijerpark. Alle twee zijn wij grote muziekliefhebbers, Emile speelt zelfs saxofoon, en zijn ervan overtuigd dat een fantastisch evenement als Muziekpark of iets gelijksoortigs beslist moet blijven bestaan in Boxmeer. Het organisatietalent is er volop, de ideeën vaak hoogst creatief en financiën/sponsoren zijn zeker aanwezig. We sluiten die avond een prachtig, waardevol akkoord, dat zaterdagavond 11 augustus, sorry zondag 12 augustus, tegen 00.40 uur door ons met nog meer overtuiging tijdens het magnifieke Doe Maar concert bezegeld wordt met een ferme high five in het met led -schijnwerpers uiterst sfeervol aangelichte park. Wij gaan ons met al onze talenten, netwerken en middelen volop inzetten om als het enigszins kan te zorgen voor een voortreffelijk vervolg in al 20enNegentien. Ondertussen zijn we nog steeds diep onder de indruk van en dankbaar voor de bijna 15 jaar dat de huidige Muziekpark organisatoren gezorgd hebben voor geweldige muziekdagen.

Woensdag 8 augustus verbleef ik in aangenaam gezelschap van J. Oes (een anagram) in Den Bosch om getuige te zijn van het Theaterfestival Boulevard 2018 (van 2 tot en met 12 augustus). Even afgezien van de objectief vast te stellen feiten dat ’s Hertogenbosch een hoogst aangename winkel- en uitgaansstad is, geeft dit internationale Theaterfestival extra allure aan de Brabantse hoofdstad, waar de inspirerende geest van Jeroen Bosch nog steeds creatief rondwaart. Drie interessante en vernieuwende voorstellingen: Waldeinsamkeit van de Vlaming Benjamin Verdonck; IN CASE door het internationale gezelschap United Cowboys van grensverleggende dansers en performers uit Eindhoven en Cloyne. A Sound of Spaces in Between, een theatermonoloog waarin Kaatje Kaaij(28) de taal ongenadig uitleeft, worden door ons vol aandacht bezocht.

Voor de vierde en onze laatste voorstelling gingen wij ’s avonds per bus naar Vught (Theater de Speeldoos). Wij kregen een heftige monoloog voorgeschoteld, die de naam droeg “Verboden Gebied: Vrouw in Niemandsland.“ Een theateroptreden dat diepe indruk op ons maakte. “Het is 1914 (WO 1). Vele duizenden vrouwen melden zich aan bij het Belgische leger. Tallozen krijgen een snelcursus verpleging. In en rond het zogenaamde Verboden Gebied aan het westfront liggen de veldhospitalen, waar zij zich over doden en gewonden ontfermen. Sommigen werken als chauffeur op de ambulances. Ze doen hun uiterste best. Maar de Belgische vlag raakt halfstok. Rood het bloed, geel het mosterdgas en zwart de dood. In deze aangrijpende monoloog laat Elise de Brauw (Hollandia, Toneelgroep Amsterdam en NTGent) in een regie van Johan Simons de stemmen van de vergeten vrouwen horen. Schrijver is Erwin Mortier. In zijn tekst buigt hij zowel diep voor de vrouwen aan het front als voor schrijfsters die na de oorlog op ergernis konden rekenen. In hun getuignissen waren zij vaak wars van nationalistische bombast en heroïek.”
Het Bossche Theaterfestival Boulevard is in Nederland even onmisbaar als het Muziekpark in Boxmeer.

S.F. Nar