Ontroerd

Column door Eefke Peeters
dinsdag 15 januari 2019

Mijn oudste dochter is vandaag jarig. Nou is dat natuurlijk altijd speciaal, maar deze verjaardag is nog wel het meest speciaal tot nu toe. Ze is namelijk vandaag 16 geworden. 'Proficiat,' zei een collega vandaag. 'Je dochter is 16 geworden toch? Cool, weet jij nog wat je deed toen je 16 was?'
Ik onderdruk de neiging om haar uit het klaslokaal te halen en voor een jaar of twee op te sluiten op de zolderkamer. Ik weet echt nog zo goed dat ik haar voor het eerst vast had, vandaag dus precies zestien jaar geleden. Ik vond die negen maanden echt zo lang duren en kon niet wachten om haar eindelijk te zien en vast te kunnen houden. Ik was zo overdonderd door de hoeveelheid liefde die ik voelde toen ik haar zag dat ik echt wist dat ik haar mijn hele leven zou beschermen en lief hebben met alles wat ik heb. En dat is, helaas als moeder van een 16 jarige ook voor een heel groot deel, loslaten. Dus dat probeer ik.
Vanmorgen aan de ontbijttafel werden er natuurlijk cadeautjes uitgepakt en bespraken we wat ze mocht nu ze eindelijk 16 was. Uiteindelijk keek ze me aan met een blik die ik nog niet eerder had gezien. Zelfverzekerd en met een soort geniepig glimlachje. 'Mam, ik zeg het toch maar. Maar Evi (vriendinnetje die over twee weken 16 wordt) en ik hebben iets gedaan. Of nou ja, we gaan iets doen. We zijn nu regelingen aan het treffen. Want op het moment dat we dit doen zijn we allebei 16 en hebben we geen toestemming nodig. Mijn hart zit in mijn keel. Ik weet precies wat ze mag nu. De meeste kroegen en discotheken in, maar ook een piercing of een tatoeage zetten zonder onze toestemming mag ze sinds vandaag aan haar lijstje toevoegen.
Zou ze dat willen? Ik heb haar daar nooit eerder over gehoord. Maar ja, ineens is ze 16 dat zag ik ook niet aankomen. Ik glimlach lief, ze is tenslotte jarig en zeg: 'Oh, wat gaan jullie doen dan?'
Ze lacht breed. 'Nou, we gaan mee doen aan de Knakworst in Beugen! Ik moet dan wel het paard zijn want ja, ik kom natuurlijk niet uit Beugen. En Evi is natuurlijk kleiner, dus dat was sowieso wel slimmer.' Ze lacht hard. Ik lach nog harder. Nog steeds, na die eerste kleine glimlach die ze mij als baby al leek te geven op de dag van haar geboorte, is haar lach nog steeds het mooiste wat er is.

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie