Ik wil, ik wil...

Column door Antoinette Verstegen
dinsdag 10 november 2020

Ik wil, ik wil...

- Overal heen waar ik niet heen kan nu.
- Dat het goed gaat met de mensen waar ik van houd. 
- Dat ik niet zo snel veroordeel, zelfs al komen ze meteen al dom over. 
- Eindelijk weer eens opgaan in een kolkende massa bij een live-optreden.
- Geïnspireerd mogen raken door toneel en theater.
- Gewoon weer gezellig naar het café van m'n zus en zwager.
- Niet bang zijn me te geven in de liefde.

Ik kan, ik kan...

- Genieten van de natuur om me heen en van de vogels in mijn achtertuin. Van de spreeuwen met hun grappige geluiden (ze doen van een kip tot een heggenschaar na) die om de laatste vijgen uit mijn boom vechten. Het liefst allemaal om eentje, terwijl er 9 andere onder de boom liggen. Van de mussen die steeds dikker worden en waarvan ik me afvraag wanneer ze niet meer kunnen opstijgen vanwege de obesitas die ik ze bezorg met al mijn gevoeder. Van de merels die over mijn stoep rennen alsof ze lid van de commandotroepen zijn.
- Er zijn voor de mensen van wie ik houd met wie het niet goed gaat.
- De liefde koesteren die er wel is en proberen liefde te blijven voelen voor mensen die naar mijn idee rare dingen zeggen en doen. 
- Zien wat ik al in mijn leven al allemaal had aan inspirerende optredens, ontmoetingen en reizen. (Je zou nu maar jong zijn en eindelijk net mogen gaan proeven aan alle vrijheid en al het moois dat ik al had.)
- Extra genieten van het kleine, maar magnifieke clubje mensen dat ik wel zie.
- Bliven zien van alles dat er ondanks al het gedoe wel is.
 Vertrouwen hebben in al het moois en goeds dat weer gaat komen.