Ouder groeien

Column door Antoinette Verstegen
vrijdag 19 oktober 2018

Hoe doe je dat eigenlijk, ouder worden? Sinds ik vijftig werd, sta ik daar ineens wel eens bij stil. Gedeeltelijk gaat dat natuurlijk vanzelf, zo voel ik me na een slechte nacht soms echt een oud wijf. Maar zelfs dan zie ik niet de volwassenheid die ik officieel toch al wat jaren zou moeten hebben.

Ik denk niet dat ik er nog aan begin, volwassen worden: lichamelijk en geestelijk volgroeid, lees ik als definitie. Laat mij maar gewoon blijven ouder groeien. Geestelijk dan. Lichamelijk vond ik m’n groei jaren geleden al wel klaar.

Gelukkig ken ik een aantal zestigers, bijzondere vrouwen, die mij een leuk perspectief geven op ouder worden. Zo koester ik een prachtvrouw die smeuïg kan vertellen over haar jeugd, waarin OSM een belangrijke afkorting was. Haar werd geleerd wat er allemaal niet bij Ons Soort Mensen hoorde. Ik ken verder niemand die na al die jaren nog steeds iets schattigs bekakt heeft en tegelijkertijd niet verder weg kan zijn van OSM, omdat ze haar armen opent voor iedereen die haar bevalt.

En dan die mooie rooie. Een vrouw waarvan ik snap dat de exen van haar kinderen, daar kind aan huis blijven. Een wijze vrouw, maar die wijsheid deelt ze alleen als je er om vraagt. Als ze danst, doet ze dat net zo intens als ik. Ik denk dat we dit allebei blijven doen totdat we werkelijk niks meer aan ons lijf in beweging krijgen.

Ik heb ook nog de collega die het voor haar kiezen krijgt in haar leven en die hoe dan ook licht, warmte en ondeugd blijft uitstralen. Ze deelt zonder voorbehoud alles met me wat ze geleerd heeft en nog leert, en daarmee geeft ze me heel veel.

En tot slot die fantastische artieste met wie ik samen mag schrijven voor haar voorstellingen. Ze is een duizelingwekkende cocktail van energie en talent, ze zingt de pannen van het dak en dan is ze ook nog onweerstaanbaar grappig. Misschien studeert ze op haar zestigste af op de kleinkunstacademie, maar misschien stelt ze het opnieuw even uit, omdat ze het veel te druk heeft om alles wat ze leert en al kende in tal van bruisende projecten om te zetten.

Met zo’n rolmodellen hoef ik me nergens zorgen over te maken. Ik koester me in hun wijsheid, warmte en licht en hoop dat ik net zo mooi ouder groei als zij.