Dorpsmeisje

Column door Antoinette Verstegen
donderdag 5 juli 2018

Hoe is het om als ‘jong belegen’ vrouw in een dorp te wonen? Dat was de vraag die een schrijfster beantwoord wilde krijgen voor haar nieuwe boek. Op de bijeenkomst was ik de jongste, verder ontmoette ik er leuke, inspirerende vrouwen van in de zestig. Het was grappig weer eens als jonge blaag gezien te worden: ‘dat geldt voor jou nog niet, daar ben je veel te jong voor’.

De vraag hoe het voor me is om in een dorp te wonen, zette me aan het denken en daar hou ik van. Ik heb hier in het dorp best wel eens gehoord dat ze me ‘stads’ vinden. Geen idee wat dat betekent, zij zelf blijkbaar ook niet, want een toelichting kreeg ik er nooit bij. Dus zag ik het maar als iets positiefs, want daar ben ik nu eenmaal goed in, al zou ik dat positieve zelf nooit stads noemen ;).

Ik vind dat ik me bij 6 jaar stad op 45 jaar dorp een dorpsmeisje mag noemen en dat voelt goed. Voor mij hoort bij het wonen in een dorp geborgenheid, maar dat heeft er ook mee te maken dat het om mijn geboortegrond gaat. In een gemiddeld dorp in bijvoorbeeld Groningen had ik wellicht wat minder gedijd.

Natuurlijk heeft een dorp nadelen. Geborgenheid kan ook benauwen omdat je zichtbaarder bent dan in de stad. Soms is de combinatie van mijn werk met een sociaal leven als single lady en dat ik daar nog over schrijf ook, wel eens lastig. Maar als je blijft geloven in je integriteit en weigert te buigen voor bullshit kom je een heel eind.

Zoals overal is ook hier in het dorp niks alleen maar mooi of lelijk. Zichtbaar zijn en daarmee gezien en gekend worden, vind ik toch vooral heel fijn en ik weet uit ervaring dat dit in de stad een stuk lastiger te realiseren is.

Aan het einde van de bijeenkomst dacht ik vooral heel tevreden dat de kans dat je het dorp uit dit meisje krijgt, ongeveer net zo groot is als dat je dit 'stadse' meisje nog uit het dorp krijgt.