Stof tot nadenken

Jacueline van Bergeijk is al vanaf haar kinderjaren geïnspireerd geraakt door oude textiele materialen, zoals zakdoekjes, blouses, kanten kleedjes. Maar ook door andere vintage materialen, zoals een handgeschreven brief of een roestige sleutel. Zij zegt: “Daarbij beginnen mijn gedachten en associaties op gang te komen. Van wie kunnen die vondsten zijn geweest, hoe zijn ze gebruikt, wat kunnen ze hebben meegemaakt? De oude materialen vormen een verbinding tussen mij en de ander”. Jacqueline beschouwt zichzelf als een verhalenverteller, maar dan een die niet met woorden spreekt, maar zich bedient van naald, draad en textiel. De gebruikssporen van veelal oude stoffen kunnen iets zeggen over lang vervlogen tijden, over toenmalige levens, emoties, ervaringen of tradities. Kijk voor meer informatie op haar website: www.jacquelinevanbergeijk.nl

Anne Thoss: maakt werk dat ons een vorm biedt waarin de esthetiek van de voorstelling de impact van onderwerpen milder maakt, zonder die naar de achtergrond te verdringen. Ze vormen stof tot nadenken en provoceren degenen die dat niet willen. Anne ziet het als haar artistieke taak om moeilijke kwesties op een visuele manier op te pakken en daarin te bemiddelen. Haar “objectkisten” en installaties getuigen van een individuele en sociale verantwoordelijkheid. Het thema ‘Grenzen’ loopt als een rode draad door haar kunst. Opgegroeid in de grensstreek tussen Duitsland en Nederland, zijn haar ervaringen individueel en sociaal gemarkeerd. De grenzen van het haalbare, duurzame en onbereikbare, waarin een persoon zich verplaatst, is steeds weer een onderdeel van haar kunst, waarmee zij kritisch de geschiedenis van de mensheid in beeld brengt. Haar beeldvorming dwingt tot ontmoeting; over grenzen heen, om te verbinden door inzichten, met respect en menselijkheid.

Objectkisten: Alle ‘Objectkisten’ van Thoss vertellen een verhaal of geschiedenis. Hierbij wordt een verscheidenheid aan materiaal en technieken gebruikt. De kisten hebben een bewust verouderingsproces ondergaan. Elk beeld wordt in giethars geconserveerd. Zodoende wordt de geschiedenis zowel ‘ingevroren’ als transparant gemaakt. In de dozen vind je alles terug wat je belangrijk vindt; wat je bewaart, waar je van tijd tot tijd naar kijkt, of wat je wil verstoppen. De doos bevat een bonte verzameling voor alles waaraan je gehecht bent: foto’s, brieven, beelden; kortom, alles waaraan je herinnerd wil worden en wat je niet weg wil gooien. Het is ook een plek waarin je je geheimen verstopt.

De sculpturen uit het project Menschenkinder: ze zijn geen man, geen vrouw, geen kind, geen grijsaard. Als grote schaakstukken, heen en weer geschoven als door een onzichtbare hand, verliezen ze zich – zonder eigen keus en zonder eigen doel. Machteloos in tijd en ruimte. Ze herinneren aan alle vervolgden, verdrevenen, geëvacueerden en onbeschutten, in het verleden, het heden en de toekomst. Ongeacht welke nationaliteit, religie of huidskleur zij hebben; zij symboliseren een lijdende burgerbevolking die hulpeloos aan willekeur en geweld is overgeleverd. Wezenlijk zijn daarbij de anonimiteit en uitwisselbaarheid van de uitgebeelde “Menschenkinder”. Ondanks de vereenvoudigde vormgeving weerspiegelen hun gezichten wat hen bezighoudt. Ze roepen ons op elkaar met respect en menselijkheid te bejegenen, grensoverschrijdend, verbindend. Kijk voor meer informatie op haar website: www.annethoss.de