Hamertijd

Column door Eefke Peeters
donderdag 26 augustus 2021

Gisteren was mijn vader jarig. Volgend jaar viert hij al tien jaar zijn verjaardag niet meer. Of nou ja eigenlijk deed hij dat in leven ook al nooit zo uitbundig. Hij hield wel van gezelligheid, maar zeker niet van de Hollandse kringetjes en het worst-kaas scenario waar hij dan ook nog het middelpunt behoorde te zijn. In Frankrijk, waar hij zich de laatste jaren bevond, was dat al beter geregeld. Lange tafels met veel eten en drinken stonden daar symbool voor de kneuterige kringetjes. Eigenlijk redelijk hetzelfde principe, maar buiten met de zon, prachtige uitzichten en het geluid van de kippen, ezels en vele vogels gaven alles toch net een andere sfeer.
Hou ouder ik word, hoe meer ik geloof in het feit dat je niet ophoudt met bestaan na jouw fysieke dood. Dat er echt wel meer is, dan het leven hier op aarde. Dat jij als zieltje steeds opnieuw naar de aarde mag om iets te leren. Is jouw les of bestaansreden vervult dan kun je weer terug.
Ik denk aan mijn vader. Die deze column aardig zweverig zou vinden. Hij zou me zeker Zweefke noemen nu. Toch hadden we ook aardig filosofische gesprekken. Over het nut(teloze) van het leven.
In het begin na het overlijden vroeg ik steeds om een teken dat hij op een fijne plek was. Maar ik kreeg, op die ene bizarre vallende komeet op de dag van de crematie na, geen enkel teken. Tot ik onlangs tot het besef kwam dat het ook wel verrekte lastig is wanneer je dit niet wat gedetailleerder omschrijft.
Ik bedacht dat een hamer een mooi symbool zou zijn voor mijn vader. Vrolijk ging ik wandelen, blij dat mijn vader nu kon laten weten dat hij in de buurt was. Ieder wandeling keek ik hoopvol om de hoek, maar nergens lag een hamer. Toen ik het weer half vergeten was liep ik langs een bouwplaats waar een groot bannerdoek hing van de plaatselijke timmerman, met als logo een hamer. Ik dacht aan mijn vader, maar vond het nog wel wat karig. ’s Middags ging ik met de auto op weg. Voor het stoplicht stond ik achter een busje van een ander timmerbedrijf, maar helaas deze had geen hamer in zijn logo. Wel als nummerbord 02-HMR-6! Dit werd al beter. Toen op de terugweg mijn vader ook nog ‘Hammertime’ van MC Hammer draaide vond ik het wel duidelijk. Mijn vader is dan misschien lichamelijk niet meer bij ons, maar zijn aanwezigheid voel ik nog steeds. En zijn humor is niet mee gecremeerd!
En zoals mijn vader zou zeggen: als een hamer het enige gereedschap is dat je hebt, dan zie je ieder probleem als en spijker.
 


Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie