Ik discrimineer

Column door Eefke Peeters
donderdag 11 juni 2020

Ja. Je leest het goed ik discrimineer. Ik heb vooroordelen. Net als jij. Wanneer we bijvoorbeeld iemand met zware obesitas bij MacDonalds zien zitten. Wanneer we een oudere grijzende man in een strak maatpak hand in hand zien lopen met een rondborstige, jonge blondine. Wanneer we een onverzorgde puber in het zwart met piercings zien hangen op een bankje. Wanneer je beweert dat jij geen oordeel hebt voor iemand een woord gesproken heeft, dan lul je uit je nek. Bij de een heb je wellicht een duidelijkere mening dan bij een ander, maar we doen het allemaal.

Ik discrimineer bijvoorbeeld behoorlijk op Facebook. Krijg ik een vriendschapsverzoek van een man dan moet hij toch heel wat boxjes aanvinken om geaccepteerd te worden. Een vrouw? Slechts twee. Als een vrouw uit de regio komt en niet op de foto staat met een dieetshake dan accepteer is ze vaak al. En dat is leuk. Want voor mij is dat social media; nieuwe contacten opdoen. Je virtuele vriendenkring uitbreiden en elkaar kunnen inspireren.

Zo was er een oudere dame die mij een vriendschapsverzoek stuurde. Daarna vertelde ze in een privébericht dat ze graag mijn stukjes las en zelf ook schreef; dagboeken wel te verstaan. Ze was nu begonnen aan nummer 108. Oh, wat zou ik graag deze dagboeken willen lezen. Juist om te weten of ze hierin ook meningen opschreef en bijvoorbeeld of deze door de jaren heen werden bijgesteld. Want dat is het toch het mooiste wat er is? Dat een vooroordeel wordt ontkracht? De video’s over onze overeenkomsten zien in plaats van onze verschillen vind ik fantastisch!

Pas zag ik ook weer een video met jeugd die moest gaan rennen om een briefje van 100 dollar. Ken je die? De man legt de spelregels uit. 'Zet twee stappen vooruit als je ouders nog bij elkaar zijn.' Gretig springen een aantal blije kids met grote stappen naar voren. 'Zet twee stappen vooruit als je een vader hebt in je gezin. Als je nooit bang bent geweest geslagen te worden. Als je niet hoeft te werken om de rekeningen thuis te kunnen betalen.' De stappen van de kinderen worden steeds kleiner. Dan moeten ze zich omdraaien en zien daar helemaal achterin wat ‘verloren’ jongeren staan. Met een letterlijke achterstand, die anders zeer waarschijnlijk als eerste over de finish waren gekomen. Toch hebben we allemaal onze eigen race te rennen in het spel wat het leven heet.

Is het eerlijk? Echt niet! We hebben niets voor niets allemaal het meeste respect voor mensen die van ver komen. En mensen die geen achterstand hadden en het hebben ‘gemaakt’ bewonderen we om het feit dat ze zo ‘gewoon’ zijn gebleven. Ik heb trouwens niet het meeste respect voor mensen die zijn gefinisht en ‘normaal’ zijn gebleven. Ik heb ook niet het meeste respect voor mensen die van heel ver komen. Ik heb het meeste respect voor iedereen die zijn of haar pad bewandelt en wanneer ze de weg (dreigen) kwijt te raken om hulp vragen en deze ook accepteren. Respect voor iedereen die het meeste uit het leven wilt halen!

PS Ik sluit graag af met de uitspraak van mijn nieuwe facebookvriendin Mieke: Alle goeds en liefs voor jou en allen die je liefhebt!     


Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie