Spacecake en cowgirls

Column door Eefke Peeters
dinsdag 28 februari 2017

Ik zag en hoorde het de laatste dagen om me heen zoemen als een zwerm agressieve bijen. De optochten van tegenwoordig zijn ver-schrik-ke-lelijk!
Erg vermakelijk zo'n opmerking want wist u dat dit traditie op zich is? Het bekritiseren van carnavalsoptochten? Zo vond men in de geschriften ergens vermoedelijk uit 1860 de volgende tekst: 'De straat geeft ons al niet meer te aanschouwen dan piepjonge, schreeuwerige gekken, vaak in povere afschuwelijke zotsplunje gestoken, wel eens groepsgewijze met een paar trompetters in een gewoon rijtuig zittend, en links en rechts de wandelaar, vooral de jonge meisjes, een varkensblaas op de rug slaand, of handenvol confetti's in het gelaat gooiend: een toneel dat veeleer walging- dan lachwekkend mag heten.'

Dat hoor ik nu ook! Oké, niet die varkensblaas, maar wel de 'Alleen maar keiharde knalmuziek en schaarsgeklede zuipende jeugd!'

Maar is dat zo? Of lijkt het zo? Ik denk dan altijd: Art is in the eye of the beholder.
Waarmee ik bedoel het is maar wie er kijkt, ieder zijn mening ...
Ik zit bijvoorbeeld niet te wachten op Paard in de gang en Bloemetjesgordijn. Ik geef sowieso weinig om carnavalsmuziek, maar bij een optocht vind ik Snollebollekes of Vieze Jack wel serieus leuker en passender dan keiharde hardcore.

Ik besloot in het kader van onderzoeksjournalistiek naar de optocht te gaan. Natuurlijk in mijn eigen mooie Sint Anthonis. Ik nam de toekomst mee (jongste dochter) en we zouden samen kritisch kijken.
We kwamen aan bij de Vrolijke Koster, die mijn dochter steevast de Vrolijke Kotser noemt, wat wellicht in tijden van carnaval een betere naam is. Daar was het gezellig druk.
Een gemoedelijke sfeer met een gemêleerd gezelschap van onder andere Piraten, beren en cowgirls.
Mijn kangoeroe en ik wandelden wat heen en weer om te kijken wat het beste plekje zou zijn.

Toen begon het... Vrolijke wagens met prima muziek én ze gooiden met snoep! Iets waar de kinderen hier duidelijk op voorbereid waren met hun plastic tassen en parapluutjes. Ze gooiden ook wat voor onze voeten en mijn dochter keek me vragend aan. 'Toe maar,' zei ik, maar een oude man was sneller en pakte de snoepjes op. 'Jij ook een snoepje lieverd?' Mij dochter schudde haar hoofd. 'Nee, dankjewel.'
Oeps, dacht ik, iets te streng opgevoed met mijn niks van de grond pakken en niks van vreemden aannemen. 'Met carnaval mag je natuurlijk wel een snoepje aannemen,'zei ik en schrok me dood van mijn eigen opmerking. 'Maar alleen waar ik bij ben dan!'

De optocht was van een leuk formaat en zeer afwisselend met wagens waar duidelijk uren werkplezier in zat, satirische slogans over Paay en Trump, vrolijk uitgedoste groepen en een, naar mijn mening, perfecte mix tussen stampmuziek en carnavalshitjes. Tuurlijk waren er ook wagens met zwaar feestende jeugd, maar ook daar zat de sfeer er goed in! Iedereen in de optocht straalde lol uit. Van die drinkende jeugd tot de hossende prinsen, van de prachtige boerenbruidsparen tot dat schattige kleine meisje die het duidelijk koud had en toch bleef lachen.

Voor mij was dit precies hoe een goede optocht moest zijn. Wij hadden van begin tot eind een grote lach op ons gezicht, dus complimenten aan de Zeikmeikers! Het zou kunnen dat het lag aan de spacecake, de lekkere massage en de epo die we kregen uitgereikt, maar wij vonden het prachtig! Alaaf en Chapeau! 


Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie