Met de stroom mee ...

Column door Eefke Peeters
dinsdag 3 januari 2017

Ik kom er steeds meer achter dat ik als columnist een bepaalde uitstraling heb. Een beeld wat mensen bij iedere columnist lijken te hebben. Een columnist is iemand met een scherpe blik, duidelijke mening, dikke huid, houdt van in de aandacht staan en altijd en overal je mening willen vertellen en graag anderen daarvan willen overtuigen.

Ik pas niet zo goed in dat hokje. Als ik tegen mensen vertel dat ik liever niet op een podium sta dan wordt dat vaak een beetje lacherig afgedaan als valse bescheidenheid. Nou, ik vind dat gewoon echt heel erg spannend.
En ja natuurlijk heb ik wel een mening, maar wie niet? Mijn mening is niet altijd zwart of wit. Ik hou juist van alle tinten grijs. Letterlijk en figuurlijk. Dan doel ik niet op de film, want die vond ik echt enorm slecht. Nee, ik bedoel van water bij de wijn doen. Nee, wacht, gadverdamme, dat is ook een heel slecht voorbeeld. Wat ik wil zeggen is dat ik vaak een voorkeur heb voor de middenweg. Voor écht luisteren naar wat de ander zegt, je inleven en een stapje naar elkaar toe zetten. Samenwerken.

Ik ben er namelijk de laatste jaren achter gekomen dat je niet alles alleen kunt doen.
Nu denk je als lezer misschien; goh Peeters, wist je dat nog niet?
Nee, dat wist ik oprecht nog niet.
Ik heb namelijk heel lang gedacht dat het mijn levensles was om te leren dat je op niemand anders kunt vertrouwen naast jezelf. Door de dingen die ik heb meegemaakt dacht ik dat het mijn les was om te leren dat als je wil dat iets goed gebeurd je het beste zelf de touwtjes in handen kan nemen. Dat als je niet gekwetst wilt worden je het beste ook niemand toe kan laten. Want als er niemand echt dichtbij komt, kan niemand je pijn doen. Hoef je ook nooit afscheid te nemen.
Dat is niet waar. Alles altijd alleen willen doen, maakt je niet sterk, het maakt dat je een harnas hebt, meer niet. Dat harnas weerhoudt je juist. Als je niet durft te vertrouwen, kun je ook niet echt liefhebben. En als je niet echt lief hebt kun je ook niet echt leven!

Ik heb als goede voornemen iets wat tegenstrijdig lijkt. Namelijk minder het vooraf bepaalde pad bewandelen, maar tegelijkertijd meer met de stroom meegaan. Voor mij voelt dat nu logisch. Loslaten en toch vertrouwen. Leven.
Ik hoop dat iedereen die dit leest in 2017 maar lekker mag verdwalen, want soms moet je even de weg kwijt zijn om te weten waar je heen wilt!

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie