Ode aan oma

Column door Eefke Peeters
dinsdag 19 juli 2016

Mijn lieve (bonus) oma werd afgelopen weekend 85 jaar. Ze vierde dat beneden in de openbare ruimte van haar flat. Toen we aankwamen stond ze al op ons te wachten, zoals ze dat liefdevol en enthousiast deed bij iedereen die bij haar op visite kwam. En dat waren er veel!
We kregen taart en koffie en het hele gezelschap deed hun uiterste best haar gewoon in een stoel te krijgen in plaats van continue te zorgen. Maar ja, iets met aard van het beestje...

Voordat we gingen eten las haar beste vriendin een ontroerend gedicht voor. Over wat zij allemaal in vogelvlucht had meegemaakt, samen en alleen, mooie dingen, maar ook de intens treurige dingen van het leven. Iedereen was geraakt en stil en staarden met een brok in de keel naar het buffet. 'Maar ik heb ook nog een vrolijke noot om de boel mee af te sluiten!' Riep ze enthousiast.

Ze ging staan en zei: 'Ach, oud worden in deze tijd. Het is gewoon niet voor te stellen, je moet met een mobieltje bellen. Daar moet je dan de tekst op lezen, en altijd bereikbaar wezen. En wil je een treinkaartje kopen? Niet gewoon naar de balie lopen. Nee, daar is niemand meer te zien. Je kaartje komt uit een machien. Bij de bank wordt er ook geen geld meer voor je uitgeteld, nee dat is tegen de cultuur. Geld dat komt uit de muur. Als je maar de code kent, anders krijg je nog geen cent. En om je nog meer te plezieren, mag je ook nog internetbankieren.
Allemaal voor jouw gemak, lekker alles onder je eigen dak. Nee, het is geen kleinigheid, oud worden in deze tijd.'

Mijn oma zat te lachen en met haar hoofd te schudden. Na een fijne dag ging ik bij het afscheid nemen naar de vriendin toe en vroeg of ik haar gedicht mocht lenen voor mijn column. 'Ach, lief kind, ik heb dat niet zelf geschreven, kijk.' Ze laat het blad zien, mooi uitgeknipt uit een tijdschrift. Ze had er nog een extra mooi plaatje bij op geplakt. Ze draait het blad om. 'Dit heb ik wel geschreven,' lacht ze. 'Maar dat zijn de ups en downs van het leven. En je kunt het beste maar vrolijk afsluiten!' Ik knik en vind het een fantastische levensles. Ik knuffel mijn oma die steeds harder begint te knuffelen. 'Ik heb wel facebook hoor, maar ik snap er niks van! Maar ik zie soms wel foto's, dat vind ik zo mooi!' Haar vriendinnen vragen wie die grote kinderen zijn die achter mij staan, en ze vertelt trots van mij. Haar achterkleinkinderen. Ik had sommige al zolang niet gezien, dat ik in hun ogen zelf nog een kind was. Ze pakken elkaars hand stevig vast en lachen hard: 'We worden echt heel erg oud!'
Ik hoop het! Want als er iemand is op deze aarde die zo vrolijk en enthousiast minstens 100 jaar zou moeten mogen worden, dan is het wel mijn oma! Samen met haar fantastische vriendin Trees!

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie