Geheimen bewaren

Column door Eefke Peeters
dinsdag 3 mei 2016

Je creativiteit neemt enorm af vanaf het moment dat je vijf bent. Door de opgelegde regels, normen en waarden word je steeds meer gevormd tot een algemeen mens wat fijn 'gemiddeld' is.
Ik dacht dat ik mijn kinderen helemaal niet in zo'n strak keurslijf propte als andere moeders. Maar het gebeurd toch...

Zo hadden mijn beiden dochters altijd als meest ontwapende kracht; oprechtheid en de drang om alles te vertellen. Ieder jaar weer kwam er rond deze tijd een heel verhaal. 'Mama, we hebben op school een foto gemaakt en uitgeknipt en op een lijstje geplakt. Daar heb ik super mijn best op gedaan, hij is kei mooi en dat krijg je met Moederdag.' Jaren later evolueerde het tot een verkapt geheim. 'Mama, ik heb dit jaar niets geknutseld. Het is geen ketting en hij ligt niet onder je bed.' Nog wat later werd het een soort omslachtige vraag: 'Mam, zou je wel eens gewoon andere glazen willen, ook al heb je die nog?'

Maar nu, dit jaar, niets. Geen gekke vragen, er wordt niets bij me opgemeten, niet gefluisterd en zelfs geen potloden weggemoffeld.
Ik vraag me af wat ik erger vind. Dat ze hun ontwapende, eeuwig opbiechtende vermogen kwijt zijn en opeens mega geheimen kunnen bewaren of als ze me vergeten.

Ik heb wel eens een studie gelezen over geheimen bewaren. Waarom iedereen dat doet. Het is de angst om afgewezen te worden, altijd weer. De angst dat iemand jouw geheim raar of stom vindt. Of dat je juist iets verzint omdat je er bij wil horen, dat je ook zo enorm van korfbal houdt terwijl je stiekem elke sport stom vindt. Je ziet het goed bij de meeste mensen als ze verliefd zijn. Ze vinden alles leuk wat die ander leuk vindt uit angst om afgewezen te worden. Zo ook met gevoelens. Mensen houden nu eenmaal van vrolijke mensen die niet klagen. Dus zit je ergens mee dan heb je eerder de neiging dit voor je te houden.
Ik ga ieder jaar met Moederdag bij mezelf te rade of ik dingen anders zou moeten doen. En hier maak ik me echt schuldig aan. Ik heb namelijk echt een hekel aan zeuren. Maar zouden mijn meiden nu denken dat ze niet bij mij terecht kunnen als er iets is. Dat vind ik een vreselijk idee..

Ik staar naar mijn scherm en opeens hoor ik een deurklink. De jongste kijkt om de hoek. 'Mama, mag ik iets vragen?' Ik knik en klap snel mijn laptop dicht. 'Is het erg om een geheim te hebben?' Ze schuifelt heen en weer en bijt op haar lip. Het lijkt een ernstig geheim en ik vermoed dat er weer iets stuk is gegaan. Ik denk terug aan die keer met mijn zus. Dat we uit angst, dat onze moeder boos zou worden vanwege de rommel, de gehele vulling van zo'n mega kermisbeer in de wc hadden gedaan om vervolgens door te trekken. Met als gevolg een overstroomde wc en twee boze ouders.
Zoiets hadden we hier pas met de gootsteen. Het idee van het water neemt het wel mee. Grappig, tot de rekening komt.
Ik ga recht zitten en zet mijn meest neutrale gezicht op:
'Dat ligt eraan. Zit je er mee, dat je dit geheim hebt?'
Ze knikt en staart naar de grond.
'Gaat er iemand binnenkort achter komen denk je?'
Ze knikt nog een keer. Heftiger.
'Kost het geld?' Ik hou mijn hart vast.
Grote geschrokken ogen: 'Nee, want jij zegt altijd dat de mooiste cadeautjes zelfgemaakte cadeautjes zijn!'
Wat een opluchting! Ik trek haar naar me toe: 'Oh absoluut net als jij en jouw zus, ook zelf geknutseld!'


Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie