Blauwe plekken en schaterlachen

Column door Eefke Peeters
dinsdag 8 december 2015

Op dinsdag vraag ik altijd aan de ontbijttafel of iemand nog een leuk columnonderwerp weet. 'De rode loper' oppert mijn vriend. We waren gisteren uitgenodigd om een filmpremière bij te wonen en om persfoto's te nemen van de BN-ers om er vervolgens zelf over heen te struinen. Ik weet nog niet wat ik leuker vond, paparazzi spelen of ster, dus ik kijk mijn meiden aan. 'Serious Request' zegt de oudste. Voor school zijn zij bezig met dit goede doel. Mooi onderwerp, dus ik stel wat vragen. Wat is het doel dit jaar precies is en wat zij gaat doen om te helpen. Ze weet het nog niet precies, dus deze schuift een weekje op.

Mijn jongste is afgeleid en kijkt sip. Gisteren deed ze een radslag in de keuken, wat wij uiteraard altijd sterk afraden en toen kwam ze met haar enkel hard op de deksel terecht. Ze wrijft over haar voet. 'Blauwe plekken?' Maar ze weet dat ik liever over vrolijke dingen schrijf, dus ze tuurt uit het raam. Dan kijkt ze naar een vogeltje wat probeert op het kleinste takje in de boom te gaan zitten het musje lijkt bijna te dik voor het takje. Ze lacht. Hard. 'Schaterlachen, is dat geen grappig onderwerp?'
Ik ben stil. Haar onderwerpen staan lijnrecht tegenover elkaar. Beiden mogen er natuurlijk zijn.
Ik twijfel. Lachen, dat zou ik zelf ook meer moeten doen. Ik speel met de gedachten blauwe plekken. Dan schiet me het liedje te binnen van Herman van Veen: 'Ik heb overal blauwe plekken van jou.' Ik heb hem zien optreden tijdens kerst in een koude kerk. Ik weet nog dat ik vlak voor aanvang dacht: 'wat doe ik hier kijken naar Alfred Jodokus Kwak terwijl ik thuis lekker op de bank had kunnen zitten met warme chocomel!' Lieve hemel, wat had ik me vergist.
Daar zong ik vrolijk Blauwe Plekken mee, want zo klinkt het. Maar dat is het natuurlijk allerminst, dat geldt trouwens ook voor 'Ik ben vandaag zo vrolijk.'

Nu denk je waarschijnlijk huh? Hij zingt toch: 'Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk zo vrolijk. Ik ben behoorlijk vrolijk, zo vrolijk was ik nooit.'
Ja klopt, maar daarna komt: 'Soms ben ik ongelukkig, ontzettend ongelukkig. Soms ben ik ongelukkig, dan sterf ik van verdriet. Soms ben ik wat neurotisch, phsychotisch en chaotisch, labiel en neogotisch, maar vandaag dus niet.'
En dat is het. Het een kan niet zonder het ander.
Heb je even niets om te lachen? Geeft niets. Je moet gewoon beginnen. Weet je wat? Probeer het nu maar eens. Mondhoeken omhoog krullen. Top. Tanden laten zien. Geluid maken, lach maar. Zit je op je werk of in een openbare ruimte? Goed zo. Lachen! Harder! Vrolijkheid werkt aanstekelijk.
Ik beloof je ik doe mee. Alle begin is moeilijk en dat geldt zeker voor lachtherapie. Zomaar spontaan in de lach schieten, lukt meestal pas na enige oefening. Eerst voel je een bepaalde weerstand. Maar begin gewoon, mag ook theatraal, mag zelfs boosaardig zijn, geeft niets.
Doe maar wat! Je krijgt vanzelf zin om echt in de lach te schieten.
Als je echt lacht, dan raak je geestelijk ontspannen. Bij de gevorderde sessie komt er een lach waarbij niets je kan tegenhouden. Een lach waarbij je je ego, en alles wat ermee te maken heeft, even helemaal vergeet. Je komt dan echt bij jezelf!

Geloof me, het werkt, ik had het gisteren ook. Bij de première van BonBiniHolland. Sommige mensen lachten zo hard en aanstekelijk, het was gewoon onmogelijk om niet mee te lachen. En het was echt heerlijk. Iedereen is bezig met goede voornemens voor 2016, maar begin hier gewoon nu mee, vandaag nog en lach jezelf 2015 uit!

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie