Wereldreddend vertrouwen

Column door Eefke Peeters
dinsdag 1 december 2015

'Nee, hoor ik wil absoluut geen kinderen,' zegt een vriendin stoïcijns. Een ander valt haar bij: 'Ik ook niet, ik zit hoog in mijn carrière, heb een fantastisch sociaal leven en een perfect figuur. Oh god nee, ik moet er niet aan denken!' Ik ken haar niet, maar daar ben ik ook niet zo rouwig om.
'Maar daar gaat het mij nog niet eens alleen om,' zegt mijn vriendin, 'ik wil geen kinderen krijgen in deze verrotte wereld vol angst en egoïsme.' De voor mij gelukkig onbekende vrouw kijkt mij aan. 'Wat jij?'
Ik haal diep adem, schouders naar achter, buik in en borst vooruit: 'Ik zit ook hoog in mijn carrière, heb een fantastisch sociaal leven en een perfect figuur.' Ze kijkt me aan, laat haar ogen over mijn lichaam glijden en zegt; 'Goh dacht dat jij wel kinderen zou hebben.'
Ik knik. 'Ja, die heb ik ook. Twee geweldige dochters die deze verrotte egoïstische wereld een stukje mooier maken. In ieder geval voor mij!'
Even is iedereen stil. Dan gaat de discussie feilloos over in de besprekingen van de klimaattop. 'Hollande zegt het ook: Wij moeten de planeet redden en onze kinderen een wereld zonder rampen nalaten. Maak jij je daar niet druk om dan?' Iedereen kijkt mij aan. Natuurlijk maak ik me ook druk. Ik moet er niet aan denken dat mijn dochters met school naar Parijs of Madrid gaan binnenkort. Ik moet er niet aan denken hoe het is over 50 jaar en zij kinderen hebben en hoe de wereld er dan uitziet. Ik moet er ook niet aan denken dat drugs op elke hoek van de straat verkrijgbaar zijn. Ik moet er niet aan denken dat zij als jonge meiden zich ooit over laten halen om iets te doen waar ze achteraf spijt van hebben. Maar als er iets mooi en puur is op deze aardkloot zijn het wel (mijn) kinderen! En wat kun je als moeder nou doen om dit alles te voorkomen? Vertrouwen. Meer kun je niet doen.
'Nee, ik maak me niet druk,' lieg ik. 'Ik denk dat de 150 leiders een mondiaal en in potentie wereldreddend akkoord gaan tekenen. Daar heb ik vertrouwen in.'

Nou, daar had ik wat gezegd. Alle mannen op het feestje bleken helemaal niet echt naar voetbal te kijken maar gewoon hebben zitten luistervinken.
Het ene broeikasfeitje na het andere ijssmeltweetje vloog over de tafel. 'Ik voorspel volksverhuizingen en oorlogen die gaan om leefbare stukken aarde en water.' De ene conclusie is nog heftiger dan de ander. 'De wereld is al een graad opgewarmd, dat betekent dat kwetsbare ecosystemen zoals koraalriffen en het Noordpoolgebied eind deze eeuw zijn verdwenen. Nog een graadje meer en en bij extreem weer, zoals nu met de heftige neerslag wordt de wereld in tweeën gedeeld. Rivieren overstromen en hele stukken land worden meegesleurd in de zee.'
Iedereen is stil. De discussie wordt afgesloten met de heldere woorden. 'Op deze mislukte aardkloot moet je wel echt compleet gestoord zijn wil je hier kinderen neer neer zetten.'
Ik pak mijn jas en mijn tas en sta in de deuropening. 'Ik heb er wel vertrouwen in. We gaan er met zijn allen wat aan doen. Dit gaat juist zorgen voor een saamhorigheidsgevoel. En in het allerergste geval wonen mijn achterkleinkinderen straks gezellig in een kustprovincie!'

Ik vertrouw op mijn vertrouwen en geloof dat ik het geloof!

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie