Surprises maken

Column door Eefke Peeters
dinsdag 10 november 2015

Dit weekend komt de Goedheiligman weer aan in Nederland met zijn Pieten.
Vroeger als kind vond ik dit een geweldig en intens spannend feest. Toen mijn meiden klein waren was ik hier ook al vanaf september mee bezig. Dit stond met stip op nummer 1 van mijn feestdagenlijst. Maar nu kennen ze het ‘geheim’ en daarmee is direct de hele magie weg. Dus wat gaan we dit jaar doen? Juist, surprises maken. Laat ik nu alles van dit feest geweldig vinden behalve surprises maken!
Maar ja als er dan twee lieve smekende snoetjes naar je kijken, die graag iets voor een ander willen maken, kan ik dat natuurlijk alleen maar toejuichen.
Dus we trekken lootjes. We zijn met zijn vieren en iedereen roept: ‘Yes!’ Ik mompel; ‘shit.’ Omdat ik mezelf niet heb. Nu heb ik namelijk iemand die ik een geweldige surprise gun.
Nu vragen jullie je waarschijnlijk af wat mijn aversie is tegen surprises.

Nou, dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat ik het niet kan. Echt niet. Ik kan niet kleien, niks met papier-maché, kan niet goed vouwen, bouwen of figuurzagen. Serieus zelfs met die simpele loombandjes kan ik niet uit de voeten. Vreemd eigenlijk als dochter van een timmerman en een moeder die de meest mooie creaties weet te breien en haken dat ik elk mogelijk frutsel-gen mis.
Het is trouwens niet zo dat ik de ideeën niet heb. Die heb ik genoeg, dat is waarschijnlijk nu juist het probleem. Ik zie een complete dansstudio voor me met spiegels en een ronddraaiend plateau, maar het wordt nooit zoals ik het in mijn hoofd heb.
Ik begin meestal met een tekening. Die ziet er redelijk uit. Dan het knipwerk, wat ook nog redelijk lukt. Maar zodra er lijm, naald en draad of iets anders bij komt kijken gaat het mis.
Gigantisch mis. Dan raak ik, normaal o zo geduldig, gefrustreerd en begin ik woest om mij heen te slaan, met als gevolg rond dwarrelende uitgeknipte ballerina’s of pietengezichtjes.
Oefening baart kunst zegt men dan. Maar ik maak nu al bijna dertig jaar surprises, hoeveel oefening moet ik nog hebben?
Ik leg me er maar bij neer. Het zit er niet in.
Terwijl ik kijk naar diegene die op mijn lootje sta bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Deze persoon staat namelijk in mijn top 3 van meest favoriete mensen. En ik wil natuurlijk heel graag iets moois maken.
Dan opeens weet ik het. In de brugklas maakte ik ooit met mijn oma een surprise die nooit kan mislukken.
De rollade. Neem het cadeautje, dat is trouwens altijd goed want shoppen is dan wel weer aan mij besteed, en pak deze in met watten. Maakt niet uit hoe, als er maar flink watten omheen zitten. Bind daar een aantal touwtjes omheen horizontaal en verticaal. Neem een schaal, garneer deze met sla (echt werkt prima en wel zo gemakkelijk). Leg de watten rollade op de schaal en dan met schenkstroop overschenken. DE stroop trekt in de watten wat een super vlees effect geeft. Deze mislukt gewoon nooit!

Ik maak er gewoon een gimmick van. Vanaf nu weten ze dan thuis direct: ‘O, nee Mama/ Eef heeft mij!' Dat weet je een aantal dingen zeker. Je hebt één voordeel; het cadeautje is zeker goed. En twee nadelen; kleffe handjes en een gedicht van minstens 10 kantjes! Want dat is natuurlijk wel aan mij besteed!
 

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie