Ik wil huilen!

Column door Eefke Peeters
dinsdag 25 augustus 2015

Op het moment dat ik dit schrijf ben ik bijna aan het huilen. De kans dat u nu direct stopt met lezen omdat u geen zin heeft in een neerslachtige column is vrij groot. Ik ben namelijk, bij elke werkgever die ik heb gehad, aangesteld als columniste vanwege mijn positieve en vrolijke pen. Nu schrijf ik mijn columns al tien jaar niet meer met een pen.

Is mijn laptop depressief? Heeft deze een burn-out? Nee, hoor ik ben onderzoek aan het doen.

Wij mensen zijn namelijk de enige wezens op aarde die huilen. Ja, tuurlijk zie je wel eens foto’s van huilende honden, maar dat is traanvocht meer niet. Wij mensen maken er van dat zij huilen van verdriet. Dat vinden wij leuk, kunnen we lekker bij huilen. Onzin.

Huilen is een makkelijk te verklaren fenomeen. Wij zijn namelijk het enige ras wat zo ongelooflijk hulpeloos op de wereld komt. Wij kunnen als baby’s niets en het duurt ook heel erg lang voor we echt voor onszelf kunnen zorgen. (Bij sommige van ons lukt het zelfs nooit)

Het enige wat wij dan kunnen in onze beginjaren is huilen, om aan te geven dat we iets willen of juist niet willen. In ieder geval dat we iets willen veranderen aan de situatie van dat moment. Dat is wat we eigenlijk als volwassenen nog steeds doen. Het is een teken van hulpeloosheid en machteloosheid.

Waarom ik nu probeer te huilen? Het blijkt uit recent onderzoek dat we ons na een huilbui fijner voelen en dat wil ik dan wel eens testen.

Ik huil eigenlijk nooit, dus ik moest even op zoek naar een goede reden. Nu is vandaag mijn vader jarig en zou hij 65 zijn geworden. Denkend aan mijn vader komen leuke herinneringen naar boven die mij laten lachen. Ik vond hem enorm grappig ook al vertelde hij steevast dezelfde grappen. ‘Wil je misschien een lekker koekje?’ vroeg hij vrolijk als ik op de koffie kwam. Als ik dan enthousiast; ‘Ja, lekker,’ zei antwoordde hij altijd met: ‘Ik ook, maar ik heb niets in huis.’ Ook de eeuwige hondenkaak heeft menig vriendinnetje van vroeger en mijn kinderen de stuipen op het lijf gejaagd. ‘Ik heb een hondenkaak, voel maar eens ...’ Als ze dan voelden draaide hij in een ruk zijn gezicht om en blafte hier hard bij waarbij iedereen zich kapot schrok. Ik kan dan ook niet huilen om mijn vader, hij is gewoon te grappig.

Ik bekijk een foto van een boot vol vluchtelingen, ik lees de comments en wordt vooral ongelooflijk kwaad. Ik denk aan een doodgereden egel en wordt misselijk. Ik kan niet huilen. Dan komt mijn brugpiepertje naar beneden. Ze heeft haar keuze gemaakt voor haar I pad hoesje. Ze twijfelde tussen een aantal donkere, zakelijke volwassen hoesjes en wat trendy schreeuwerige tienerzaken. “Deze wil ik graag!” Op het beeldscherm staat een hoesje vol met lieve, schattige olifantjes. Brok in mijn keel, ogen die branden. Flashback naar het moment waar ik haar voor het eerst vasthad, zo klein en hulpeloos en ik besefte toen wat onvoorwaardelijke liefde was. En daar staat ze nu, nog maar 10 centimeter kleiner dan ik. “Mam, huil je nou?” Ik voel aan mijn wang. “Ja!” zeg ik verwonderlijk.

Ze lacht (me misschien wel uit). Zo mooi groot en tegelijk gelukkig ook nog zo mooi klein.

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie