Over stikken in kauwgom en zwembadplassers

Column door Eefke Peeters
dinsdag 28 juli 2015

Iedereen die mijn columns leest weet wat het onderwerp is deze week. Namelijk zwerfafval. Niemand minder dan God (en Twan Philipsen) hebben mij hiertoe aangezet.
Na mijn 'kortsluiting' kreeg ik deze tip van Twan omdat, met name in de zomer, er onwijs veel troep blijft liggen. Dit onderwerp sprak mij direct aan, want ik heb dat nooit begrepen.
Ga ik hier nu beweren dat ik nooit een blikje of een zakje chips in de open natuur heb gegooid?
Ja, dat beweer ik en het is waar.
Mijn kinderen zien mij ook zelden boos behalve wanneer ze de neiging hebben klakkeloos iets weg te gooien. Zo wilde er pas eentje haar kauwgom op straat gooien. Ik heb een hartverscheurend filmpje opgezocht van twee vogeltjes, eentje gestikt in de kauwgom, de ander hopeloos verdrietig. 'Wil je dat op je geweten hebben?' Vroeg ik op strenge toon. De tranen waren het bewijs dat dit absoluut en godzijdank niet de opzet was. Ja, dat is hard, maar een vogeltje laten sterven omdat je te lui bent om naar een prullenbak te lopen is nog veel harder!

Ooit was ik ergens op vakantie en begon ineens iedereen in het zwembad te gillen. Er stond een man met een enorm rood hoofd in een felblauwe plas. Bleek dat hij stond te plassen en er dus een chemisch goedje in het water zat die dit aantoonde. Ik heb, net als de rest van de gasten, lang naar die man zitten staren. Waarom doe je dat? Vind je dat een soort van opwindend, dat iedereen in jou urine zwemt of zo? Ongelooflijk. Wat bezielt je?

Mijn vader had een camping in Frankrijk. Hij was hier met zijn vrouw heengegaan omdat ze allebei een stapje terug wilde doen qua werk, maar nog veel te jong waren voor de geraniums. Het idee was lekker werken in het seizoen van mei tot augustus en dan lekker 8 maanden een beetje aanklooien, zoals hij dat zelf altijd zei.
Nou, wat denk je? Dat seizoen lekker werken was kei en kei hard aanpoten, maar nog veel erger was dat ze helemaal geen tijd hadden om te rusten. Ik heb regelmatig meegeholpen en het is echt om je te schamen hoe sommige mensen hun appartement achterlaten. Dat was tot daar aan toe, maar mijn vader was de hele winter bezig om kleine vernielingen op te knappen. Waarom hebben mensen de neiging om hun sporen zo achter te laten?
Is het zo simpel als ik het nu zeg? Sporen achterlaten? Iets van jezelf willen laten zien?
Is het verveling, onvrede, opgekropte woede, aandacht te kort?

Kunnen we het dan niet omdraaien? Bij verveling kun je dus prima een plastic zak halen uit je rommelkast en het bos in gaan, dagje strand, dagje richting festival; lekker puin ruimen.
Onvrede verdwijnt eerder door te wandelen in een bos zonder rondslingerende papiertjes.
Opgekropte woede is er makkelijker uit te rennen op een strand waar je niet struikelt over lege flesjes en blikjes.
En aandacht te kort? Zet je lekker op facebook dat je een goede daad hebt verricht moet je eens kijken hoeveel likes je dan krijgt! Aandacht gegarandeerd.
Dus mensen laten we allemaal, of je je nu aangesproken voelt of niet, deze week iets oppakken wat rondslingert en weggooien. Een stoeptegel recht leggen, een onder gekladderde brievenbus schoonmaken. Iets doen om een slechte daad te vervagen, dat is pas jezelf laten zien!

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie