Wat moet ik aan?
Column door Eefke Peeters
dinsdag 27 januari 2015
'Mama, ik wil als enge horrorclown.' Ik kijk mijn kleine meid aan. 'Horrorclown!?' Ze knikt heftig. 'Ja, die zijn vet eng.' Ik meen een moeder te zijn die het belangrijk vindt kinderen vooral te laten worden wat ze graag willen zijn, maar ik voel een grens. 'Wat dacht je van Elsa van Frozen,' probeer ik nog enthousiast. Ze moet er hard om lachen. Wat ik maar als een nee beschouw. Terwijl ik mijn 8 jarige visualiseer als horrorclown komt de oudste de hoek om. 'Ik weet het echt niet hoor, iedereen vindt het nu lastig.' Ze gaat dit jaar naar de brugklas en zit fronsend aan de ontbijttafel. 'Ik kan je wel blauw schminken?' Ze kijkt me vragend aan; 'Voor de metworst bedoel je?' Ik schud mijn hoofd; 'Nee, dan ga je als brugsmurf.' De jongste lacht hard, maar door de blik van de oudste zijn we allebei stil. Niet grappig blijkbaar. Ik merk dat ik horrorclown ook niet grappig vind. 'Ken je de Pierrot in het zwart/ wit vind je dat niet leuker?'
Ze zucht diep. 'Dan trek ik wel gewoon mijn roze tuinbroek aan als ik geen horrorclown mag zijn. Maar wat ben ik dan?' Ik haal mijn schouders op: 'Zal ik er dan een tekstje op schrijven met; ik stel niks voor?'
Ze staan allebei zwijgend op en lopen naar de auto. Tijd om naar school te gaan. Ik beloof plechtig na te denken over iets leuks. Ik wandel met de honden en kom een vage buurman tegen. 'Als wat ga jij met de carnaval?' vraagt hij geïnteresseerd. Ik draai de vraag eenvoudig om. 'Nou, ik ga als harten vijf', zegt hij grijnzend, 'en dan vraag ik aan alle mooie vrouwtjes of ze een kaart willen trekken!' Ik steek mijn duim op en ren vlug terug naar huis. Ik merk dat ik nogal in tweestrijd ben wanneer het gaat om carnaval. Dat ik enerzijds wil roepen dat niemand meer weet waar het om gaat. En dat het alleen maar draait om zuipen en (de meest debiele outfit) scoren. Anderzijds denk ik; eenmaal per jaar, lalalalalalala.
Als de kids eenmaal thuis komen drinken we een kopje thee. 'En mam is het goed horrorclown?' Ik geef haar een koekje. 'Wat dacht je van snoepmonster? Dan maken we hoorntjes en gekke oren op je haarband en plakken we een jurkje vol met snoepjes?' Haar ogen worden groot. 'En heb ik dan ook een tasje met snoepjes voor me ... mijn vriendinnen?' Ik knik instemmend. 'Deal!' Een zucht van opluchting verlaat mijn lichaam het idee van mijn dochter die mensen de stuipen op het lijf jaagt is niet prettig. De oudste kijkt nog sip. 'Ga je met een paar vriendinnen?' Ze knikt stilletjes, 'Met zeven,'mompelt ze. 'Nou, dan ga je als engeltjes, was ik vroeger ook met mijn vriendinnen. Eentje plak je onder de visjes en geef je een hengeltje, de ander steekt haar tong steeds uit en is een bengeltje, de derde wordt helemaal groen; stengeltje, de vierde krijgt een gips been en is 'afgekeurd voor de vaart, de vijfde moet zeuren en klagen; jengeltje. En de laatste twee moet je met een arm en een been vastmaken.; VerstrEngeltjes! Ze begint direct enthousiast met haar vriendinnen te appen.
'En mama wat word jij?' vragen ze in koor. Ik denk na en opeens weet ik het. 'Ik ga mooie rake spreuken uitdelen en verkleed als moraalridder!'
Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie
