Boomgeesten

Column door Eefke Peeters
dinsdag 16 december 2014

Gezellig hé. die kerstboom! Wat heb jij er voor een? Een echte, direct uit het bos, die je huis vervult met die heerlijke dennengeur? Een nepexemplaar die je met de grootste zorgvuldigheid als een ware technicus vanuit een platte doos in een volle boom hebt weten te toveren? Of zo'n hippe plankjesboom? Het maakt niet uit. Hij staat er! Nietwaar? En oh, oh, oh wat een gezelligheid! Maar waarom hebben we eigenlijk een kerstboom?

Nou, vroeger werd de boom gezien als teken van vruchtbaarheid, levenskracht en het symbool tussen hemel en aarde. Alle bomen lieten in de herfst hun bladeren verkleuren en lieten hun blad vallen in de winter, met als resultaat overal kale bomen. Behalve die absurde Den die bleef gewoon groen, het hele jaar door. Eng! Dat moest dus wel een boomgeest zijn.
Paniek, en daarom ging men alle andere kale bomen versieren met wat ze maar konden vinden, appels, slingers en zelfs goud. Misschien gingen die nare geesten dan wel weer weg, dachten de oude Germanen en Romeinen. De Den was dus een soort Duivelse boom! Tot op een dag het Christendom een briljante ingeving had. Mooi staaltje modern omdenken. Het waren geen boomgeesten, werd er besloten, maar juist heilige boombeschermers.
Zo werd de Den heilig verklaard en uitgeroepen tot symbool voor kennis, goed en kwaad.

Een boom in huis stond toen en nu nog steeds voor vruchtbaarheid in de grootste zin van het woord. Vruchtbaarheid is eigenlijk de basis van waaruit iets kan groeien. Een baby, maar ook een leuke baan, een fijne relatie, een briljant idee. Een boom in huis brengt dus inspiratie voor het komende jaar.

Leuk hoor die boom opzetten, maar het is bij ons een ware dagtaak. Want na iedere bal en ieder pietluttig slingertje moeten we een stap naar achter nemen van onze kleine perfectionist. Die dan vervolgens negen van de tien keer haar hoofd schudt. 'Nee, net niet.' Dan moet de bal er weer af en twee centimeter naar links en een naar boven worden gebracht. Zo duurt het dus even.
Maar de Piek, die was in een keer goed.
Misschien komt dat wel omdat ze na al die jaren nog steeds niet groot genoeg is. Op haar tenen met gestrekte armen en haar tong uit haar mond probeert ze de Piek er op te zetten met de uiterste concentratie. Maar ze mist echt nog wel wat centimeters. Dus dan til ik haar op, maar daarvoor is ze dan natuurlijk weer veel te groot geworden. Eenmaal geplaatst loopt ze naar achter en kijkt kritisch door haar wimpers. Wat is het eigenlijk een superrare traditie, bedenk ik, zo'n onding in huis halen en vervolgens de hele dag rare breekbare items er in hangen. Zeker met twee enthousiaste kids en twee nieuwsgierige honden waardoor ik om het uur de handveger en blik moest pakken. Maar dan klikt de jongste de lampjes aan en er verschijnt er direct een magische glimlach op de twee glunderende snoetjes die stralen in het licht van de boom. 'Ja, mooi!' zeggen zij in koor. 'Inderdaad,' zeg ik, 'werkelijk prachtig!'

Discussieer mee op Facebook

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie