Anders dan anders

Column door Eefke Peeters
dinsdag 18 november 2014

Normaal heb ik niet zo'n moeite met schrijven, maar vandaag is dat anders. Dat komt omdat mijn dochter gisteren thuiskwam met schrijftips. Er was een échte schrijfster op school geweest en die kon haarfijn uitleggen wat het verschil is tussen iemand die woorden op papier zet en een schrijfster. Er waren allerlei tips, maar de belangrijkste was dat je vóór je ging schrijven wist wat het einde werd van je verhaal. 'Daar ben ik het niet mee eens,' zei ik vol overtuiging. Maar zoals kinderen op die leeftijd nu eenmaal doen gebruikt ze mijn eigen woorden tegen me. 'Dat is gewoon een feit, daar hoef je het verder ook niet mee eens te zijn.' Oke, dan, maar ik weet eigenlijk vrijwel nooit wat het einde wordt. Niet bij een sinterklaasgedicht, niet bij een flyertekst en ook niet bij een column. 'Vorig week gebeurde dat nog,' stamel ik. 'Ik wilde gewoon strijd tussen de kerstman en sinterklaas, maar uiteindelijk heb ik in die column sinterklaas vermoord. Dat had ik niet zo bedacht dat gebeurde nu eenmaal.' Dan ben ik misschien gewoon een beetje anders. Ik kijk mijn meiden aan: 'Soms als je iets lastig vindt, dan moet je er gewoon aan beginnen, dan gaat het vanzelf.' De oudste kijkt me aan en is het duidelijk enorm met me oneens. 'Nou, ik heb altijd een plan.' Ze draait om en laat haar tekening van de surprise zien. 'Zo moet het worden en als dit niet lukt, dan doe ik dit,' zegt ze en wijst op plan B. De jongste kijkt vol verwondering naar de tekening. “Ik wilde vorig jaar een stoomboot maken hé mama, maar toen werd het een schildpad. Weet je nog?' Ik moet lachen, 'ja dat weet ik nog en dat is ook precies wat ik bedoel.' De oudste haalt haar schouders op: 'Maar dat is dus niet de bedoeling.' Ik pak haar op en houd haar op kop. De hondjes komen blij aangerend en likken over haar wang. De jongste schatert van het lachen en de oudste zucht enigszins geïrriteerd. 'Zie je wel, soms gebeurt er iets wat je niet verwacht of had bedacht, dat is toch niet zo erg?' Ze kijkt me met een glimlach aan. 'Nou, dat wist ik wel hoor, dat je zoiets zou doen!' Ik kijk naar mijn twee meiden, zo mooi verschillend en ik denk aan mijn zus. Zo anders en tegelijkertijd ook hetzelfde. Ik bedenk dat ik wilde eindigen met iets nieuws, maar dat ik me iets ouds herinner. Een gedicht van Hans Andreus, wat ik ooit voor haar kocht, maar nooit heb gegeven. Juist, omdat ik aan 'ons' moest denken. En dat wilde ik niet afgeven.

Je bent zo
mooi
anders
dan ik,

natuurlijk
niet meer of
minder
maar

zo mooi
anders,

ik zou je
nooit

anders dan
anders willen.

Lees meer blogs/columns | Terug naar Toerisme & Recreatie